Geen ontkomen aan het Mañana Mañanagevoel

HUMMELO - Dit weekend zou ik eens flink de handen uit de mouwen steken. Ik zou sapjes in elkaar fietsen, mijn eigen gitaar bouwen en iedere dag een forel ophengelen. Ik zou het beste meisje in de klas zijn tijdens de studie sterren kijken en iedere ochtend vooraan zitten bij juf Petra tijdens de yogales. Maar wat kun je nog als het festivalterrein van voren naar achteren en ook van links naar rechts is ingericht op totale ontspanning? Ik legde mijn voornemens aan de kant en liet me al snel onderdompelen in het genot van eten, drinken en muziek.

Door Meike Wesselink

Alles viel op zijn plek in het magische bos waar het garlic bread van the Cooking Highlander je tegemoet geurde; een in knoflookboter gebakken brood, met daarop een dikke laag kruidenkwark. Zelf ging je aan de slag met olijven, pepers, uienringen en tomatensaus. Aan de overkant van wat ooit de slotgracht was van landgoed Enghuizen, is dezelfde cateraar te vinden met een wáár carnivorenfeest. Ribben, karbonades en worsten liggen in groten getale op de inmiddels niet meer weg te denken drie etages tellende barbecue. Op een apparaat dat ooit een container moet zijn geweest, burgers, burgers en nog eens burgers. Als een geoliede machine wordt de massa hongerige vleeseters bediend en hoewel het flink buffelen is om iedereen tevreden te stellen, is de kwaliteit érg goed. Mijn burger - we zijn inmiddels een dag verder - is sappig en nog een beetje rood vanbinnen. Perfect.
Om het even welk bier Steve Gammage brouwt, ze zijn steevast goed. En zo ook Hummels bier, speciaal gebrouwen om Hummelo te eren en natuurlijk vertegenwoordigd op Mañana. Samen met Gijs Jolink ontwikkelde de van oorsprong Ierse brouwer vier varianten. Hoppy Hummels, de zwaarste met 9,8% is een - jawel - hoppig bier waarin twee soorten hop hun specifieke smaak afgeven: een krachtige sterke soort en een zacht, fruitig hop. Ik kies voor de classic. Een smaakvolle, ongefilterde pils met een lekkere bittere hopsmaak. Mijn drankkeuze beperkt zich dit weekend, misschien wat saai, tot water, bier en koffie. De focus op vooral bier maakt dat de aanwezigheid van ijsboerderij De Steenoven me totaal ontgaat. Meepraten over Nozemijs en Nozemshakes kan ik tot mijn spijt dan ook niet.
Zondagochtend zit ik wat suffig en nog steeds diep geroerd van de muzikale sensatie van Fifty Foot Combo op een van de houten blokken te kijken naar de yogales. Hier en daar een verdwaalde man, maar het zijn vooral moeders en meiden die hun benen in elkaar knopen in lotushouding. Joris Linssen doet ondertussen een soundcheck en ik geniet van mijn romige cappuccino. In rijen staan is iets dat ik niet gauw doe, maar voor koffie zit er weinig anders op. Koffie kun je krijgen bij Dikke Bertha waar een stoommachine op kolen zorgt voor de juiste hoeveelheid druk om de koffie door te laten druppelen. Het lijkt misschien wat omslachtig, maar als de machine eenmaal op stoom is, werkt het stemmig geklede duo achter Dikke Bertha razendsnel koffies weg. Goede koffie.
Wachten op koffie doet iets met je; de dagelijkse bak slobber verandert als vanzelf in vloeibaar goud. Zittend op mijn blok verwonder ik me voor de zoveelste keer over hoe prachtig het festivalterrein is ingericht. Op een verdwaald bierglas na, is er bijna geen plastic te bekennen. Geen plastic tenten, geen plastic meubilair, geen plastic afzetlint, maar hout, touw en stof tekenen Manana. De nieuwe totempaaltent is een sfeervolle aanvulling daar op.
Met een bevriende kok die komt aanlopen, praat ik over de Keuken van het Ongewenste dier. Dieren die worden geslacht, maar die niet vanzelfsprekend zijn om te eten worden daar klaargemaakt. Van de bekende gans van Schiphol en de zoetwaterkreeften die niet meer zijn weg te denken uit de Nederlandse rivieren zijn kroketten en soepen gemaakt, maar ook my little pony staat op het menu. De bevriende kok weet me te vertellen dat er heel wat afgedankte pony's belanden in de slachterij. Ik vind het fantastische reden om pony te eten. Aan kraai zou ik me dan weer niet snel wagen.
Insecten proberen kan nooit kwaad, maar dat had ik al eens gedaan, dus de kraam van Bugzz laat ik vliegen.
De bevriende kok vertelt me dat hij van zijn kinderen een massage heeft gekregen voor vaderdag. Hij duikt dus even later de massagetent in. Dan heeft hij het heel wat beter getroffen dan al die vaders die onder het motto Pimp je vader onder handen zijn genomen door hun dochters en volgeschminkt, maar niet minder dankbaar rondlopen op het terrein. Ik duik gauw even de tent in en bel mijn eigen pappie.
Er is nog één rij waar ik aansluit. Die bij Cantina Mobilé. Een grote vrachtwagen annex Mexicaans restaurant, mét reuzenrad. Je neemt plaats in een van de bakjes en draait als het ware langs de bar waar je Sangria kunt bestellen en de keuken, waar pannen met pannenkoekbeslag op het vuur staan. Ik en mijn gezelschap kiezen nacho's en als de bestelling binnen is, worden we zachtjes naar boven getakeld, waar we al smikkelend het festivalterrein overzien. Als de meneer met de snor vraagt of we nog een derde keer rond willen, bedanken we hartelijk.