Ome Wally dut verslag ... Tied te kort

LICHTENVOORDE - 't Is weer lech ewordne vanmorgen. De rolloeken bunt weer los egoane. Weer vreselijk veel mee gemaakt zaterdag, al liggen deze vroege zondagmorgen de puzzelstukjes nog wel behoorlijk door elkaar. Na het eerste ochtendritueel proberen de stukjes een beetje bij elkaar te leggen. Het eerste stuk is gelegd! Veel gezien, maar nog veel meer niet gezien. Ik kom tied te kort! Overal een praatje met bekenden en met tot even daarvoor nog onbekenden. Allemaal zo puur en echt, en allen euforisch uitgelaten. Ik had nog naar de Tribute van The Doors gewild ("Het allerebeste wat ik tot nu toe op de Cross gezien heb," hoor ik iemand met muziekkennis zeggen. Joa heur. Wrief 't d'r moar in!). Zag vanmorgen 'en passant' in die tsunami aan lovende individuele recensies op social media ook ineens een berichtje over die Amerikaanse bleekwaterkop, die staatsgevaarlijk malloot Trump (dorpsgek zouden wij zeggen), voorbijkomen. Had niet misstaan in de Theaterweide die man, met dee deuze van um d'r bi-j. Alles aan die man is 'lachwekkend, alleen triest en schokkend dat die man hetgeen hij verkondigt niet als een geintje bedoelt maar bloedserieus bedoeld is. Snel schakelen maar weer. Ik krieg jökke van den kearl!

'Jouw tijd he?'
Me gisteren ook naar de crossbaan begeven. Van alles zie je voorbijkomen. Wat bunt ze d'r allemoale weer drok met ewest. En wat een sfeer. Gejoel, gefluit, gelach, en een heerlijk 'trøntje' muziek van de broers Lennard en Jacko Kiezebrink oet Hengevelde, oftewel Poor John, oftewel de helft van Dokter Watjes (volgend jaar op de cross, hoop ik). Wat maken de broers er weer een feestje van. Met zien tweeën bateren als een hele band. "Noo doot wi-j 'Rawhide'. Good? A'j wilt doo'w um zelfs dree keer." Ik zie jonge meiden compleet uit hun dak gaan op rockmuziek in plaats van die 'hakkietakkiemuziek'. Er is nog hoop! Ik voel me als herboren en een jonge God, maar dat wordt snel weer de kop ingedrukt. "Dat is jouw tijd he, Johnny Cash en zo," zegt iemand in het voorbijgaan tegen me als ik hard aan het meebrallen ben. "Eh ja," antwoord ik en begin keihard te lachen. Een van de redenen dat ik nooit in een spiegel kijk.

'Kroamhulp'
Ondanks de tijdsdruk tussendoor even een broodje scoren om ook nog iets compacts binnen te krijgen deze dagen. Van alles is verkrijgbaar. Niet alles waag ik me aan. Na twee dagen bijna enkel vloeibare calorieën niet slim. Of er moet een dixie in een straal van 50 meter staan! Komt er ineens een man voorbijlopen met een of ander iets in zijn handen dat er in mijn ogen niet echt smakelijk uitziet. De man geniet echter met volle teugen. De saus zit nog aan zijn oor. Van allerlei groen spul en ander, voor mij niet definieerbaar, rood en geel gerei ligt erop. Gerei dat de koopvaardijschepen in de Gouden Eeuw hierheen sleepten vanuit 'de Oost'. Ik vraag hem of hij het broodje zojuist op kop op de grond in het gras heeft laten vallen. "Nee dat heurt zo," vertelt hij tussen twee smakken door. Iets van 'carlic bread', vertelt ie. Een Grollenaar die bij me zit, geeft hem nog ongevraagd advies. "Van dat gerei rachel ie onmundig oet de kanus. Sjoechel kö'j vanoavend wal vergetten met zo'ne loch oet de murf." Hij eet echter smakelijk verder. Ineens valt me wederom iets op waarvan ik gruwelijk in de lach schiet, maar waardoor ook mijn bewondering en respect voor de organisatie nog meer toeneemt. Ik zie mensen met knijpertjes rondlopen, afval oprapen, de tafels ontdoen van alle verpakkingen en restanten van wat op restanten voedsel lijkt. Op hun schort grote letters 'Kroamhulp'. Even later zie ik een van de mannen sjouwen met materialen. Dan ineens heeft hij een shirt aan met daarop een kratje Grolsch en de kreet 'Kratpatser.' Geweldig! Details maken soms het verschil. Even later zie ik dames met op hun rug 'Security' rondlopen. Kan volgend jaar misschien 'Securiky' staan bedenk ik mij in mijn 3 dagen lange jolige bui.

'Ik ga bijna weer geloven'
Dan even naar The Gospel Church. Het is er afgeladen vol. Ik zie enkele blije gezichten naar buiten komen. Het moet er binnen weer heel erg gezellig zijn. En dat is het. Uitgelaten gospelkoren, swingende muzikanten. Was het altijd maar zo'n feest in kerk, dan leek de kerk niet meer stadion 'de lange Leegte' in Veendam. Naast natuurlijk erkenning van de vrouw als priester, afschaffing van het belachelijke celibaat en de bekrompen stelling tegen homoseksualiteit. Maar je moet ergens beginnen. Als ik naar binnen loop, tref ik een bekende die zojuist naar buiten loopt. "Geweldig hier. Ik ga bijna weer geloven," zegt ie.

'Wat bun ik toch ne stomme koo'
Op het terrein loopt een grote mensenmassa richting het hoofdpodium, zo is duidelijk te zien. Ik slakker d'r moar een betjen achteran. De Staat staat op het punt van beginnen. Van een afstand bekijk ik het, veel te bang om in de draaikolk van mensen terecht te komen tijdens 'Witch Doctor.' Voor zover ik kan beoordelen komt iedereen er zonder kleerscheuren van af. Wat een feest! De avond sluit ik daarna af (gruuwlijk last van de peute) en ik ga met een stapmaat even in de relaxmodus, onderuitgezakt, vetkisten oet, bij Loco Lievelde op het terras een heerlijke burger nuttigen, met een jofele beslagen halve liter. Onmundig gezellig bovendien met alle gasten die op weg terug naar Groenlo nog een afzakkertje nemen. Dan zie ik een man aankomen strompelen die ogenschijnlijk al lopend een epileptische aanval probeert te camoufleren. Het blijkt echter mee te vallen. "Wat bun ik toch ne stomme koo. Völ te völle zoppene en veur 't eerst ne joint erookt op de reaggaeweide. Dat doo'k nooit weer, moar was 't jofel ..." Daarna een bulderende lach. Ik knap op en wil bijna terug ... Toch de juiste keus geweest merk ik vanmorgen. Nog een keer gas d'r bi-j vandage …

Wi-j zeet mekare!