Frank Zand | Herfst

Herfst*

Ik besefte dit weekend weer eens dat het leven eindig is - dat heb ik een keer per drie maanden ongeveer (gemiddeld dan), elk seizoen een keer. Dus ook in de herfst, zeker in de herfst.

En ik besefte dat die eindigheid minder voorspelbaar is dan bij een cilinder Pringles.

Als ik heel gezond leef - misschien lukt het nog een keer echt - kan ik de tweede helft doorspelen. Maar voor iemand - op de zwart-wit foto op de tweede pagina van het eerste album - is er nu toch echt wel onherroepelijk meer gisteren dan morgen, en steeds meer herinnering en steeds minder verwachting. Tenminste van het hiervoormaals. En dan houdt zelfs de herfst een keer op. Gaat de tweede helft misschien nog over in wat blessuretijd.

En dan zijn die zich opstapelende herinneringen soms ook nog losse draden. Die in een column nog wel aan elkaar zijn te knopen maar in een moe hoofd nauwelijks meer.

Dat soort dingen dacht ik allemaal. In brede gangen met een redelijk duidelijke routing en op kamers vol slangetjes, knopjes en displays. How fragile we are, om het maar eens met een nummer uit de komende Top 2000 te zeggen.

Hoe lang herinneren mensen zich mij nog als ik mijn uitvaart ooit succesvol heb afgesloten? Als ik begraven ben (cremeren zou een beetje raar zijn met mijn achternaam). Bovendien ben ik meer van de underground dan van de mainstream.

Er is nog geen kaboutertje in de kabouterroute in Oost Gelre dat mij moet voorstellen. Ik ben niet afgebeeld in een Lichtenvoordse straatkunstproject en ik word ook in geen enkel Grols muurgedicht genoemd.

Afgelopen weekend bleek dat ik ook in geen enkele inzending voor de Grolse carnavalsschlager voorkom. Daar heb ik nog wel even een tröntje om gelaten.

Ik zal me maar aansluiten bij de nieuwe slogan van de Zwarte Cross: leven voor de dood.

Die Zwarte Cross, die in Lievelde of Lichtenvoorde is. Wie interesseert dat trouwens als het er echt op aankomt? Als er maar genoeg drank is. Dat denk je dan in zo'n lange gang (niet die ene maar die andere).

Ik ging zelf vorige week bijna dood (de grap was het al een tijdje) van het lachen toen de polyester Lichtenvoordse kei uit de Grolse gracht ontvreemd was.

Die grap die ooit begon in 1957, lang zelfs voordat de lente en de warming-up begonnen.

* Ik heb het idee dat ik al eens eerder een column heb gemaakt met de titel 'Herfst'. Dat je er even rekening mee houdt bij de archivering en in de leesclub.