Frank Zand | Niemand weet later nog ...

... waar hij was toen hij deze column las.

Het schoot mij te binnen, niet zo letterlijk als het toen bij hem naar binnen schoot, dat het afgelopen zondag zoveel jaar (16 toch) geleden was dat Pim Fortuyn werd vermoord door mafklapper Volkert van der Graaf. Ik had niet zoveel met Fortuyn, ik vond hem altijd nogal gemakzuchtig zeiken vanaf de zijlijn (maar ja, dat geldt misschien ook wel voor dit soort stukjes), maar gekke Volkert had natuurlijk gewoon nog steeds vast moeten zitten.
Juridisch misschien niet, maar gevoelsmatig wel.

Maar daar wou ik het niet over hebben, ik wou zeggen dat ik nog precies weet waar ik was toen ik hoorde dat Fortuyn vermoord was. Thuis, koffie aan het drinken, met één bezoeker. Het was na het Journaal van 6 uur, op een maandagmiddag/vroege avond.

In de Elna en de Groenlose Gids staan niet zo vaak berichten waarvan je later nog precies zult weten waar je was toen je het las of hoorde. En dat is maar goed ook natuurlijk.
Het probleem van een weekkrant is sowieso dat op het moment dat je het op papier leest, je het in geval van brekend nieuws vast al wel wist.

Ik betrapte mezelf er toen al op dat ik het wel gaaf vond, die spanning rond zo'n nieuwsgebeurtenis. Niet dat iemand vermoord wordt, maar wel hoe er journalistiek en vooral niet-journalistiek in de uren en dagen daarna van alles gebeurt.

Ik weet ook nog dat het mooi weer was op een zaterdagmiddag - op deze Moederdag 18 jaar geleden, de ramp wordt meerderjarig - toen die vuurwerkopslag in Enschede de blauwe lucht in ging. Dramatisch en triest natuurlijk - en hoe zat dat nou in godsnaam met die vergunningen?! Maar Enschede - ook al ligt het in Twente - is toch een beetje 'onze grote stad', geografisch dichtbij; en het was gewoon kicken om te zien dat zelfs CNN ermee opende (en dat het ze niet lukte om Enschede ook maar een klein beetje fatsoenlijk uit te spreken).

En natuurlijk weet ik waar ik was toen die aanslagen in New York (en Washington) in 2001 plaatsvonden. Het was op een dinsdagmiddag hier (en dinsdagmorgen daar). 9/11 daar, 11-9 hier.
Het was abstract vervreemdend maar ook zo dichtbij. Mentaal gezien dichtbij dan, NYC is toch een beetje 'onze echte grote stad'. Er gebeuren in minder westerse delen van de wereld voortdurend gruwelijke dingen die in verhouding bij ons minder indruk maken, maar zo werkt het nu eenmaal. Eurocentrisme, white privilege (laat ik dat er ook eens bijhalen).

Of blue privilege.

Met terugwerkende kracht: betere hemelvaart gewenst. En vandaag prettige Moederdag (mijn moeder wist nog precies waar ze was toen JFK werd vermoord).