Alpaca's uit de Andes een attractie in Achterhoeks Grolle

GROENLO - Voormalig aannemer Alwies Klein Gunnewiek (73) heeft een 'onmundig' leuke hobby aan zijn alpaca's. Een achttal van deze kameelachtigen bewoont sinds 2015 de twee weilanden rondom huize Klein-Gunnewiek aan de Vredenseweg te Groenlo. De dieren zorgen voor reuring en Alwies zorgt voor de dieren. Prima deal!

Door Margriet Markerink

Alwies heeft het er maar druk mee! Elke ochtend de stal schoonmaken, drie maal in de week met de kruiwagen de wei in om keuteltjes te rapen, 's avonds de alpaca's op stal zetten met hooi en alpacabrokjes en eens in het jaar assisteren bij een bewerkelijk en tijdrovend ritueel: het scheren van de dieren. De kwieke zeventiger maalt er niet om. "Ik ben het type pensionado dat graag iets om handen heeft. Na het overlijden van ons laatste paard Ambush zaten we met twee saaie stukken grond. Wat te doen? Ik wilde iets bijzonders. Tijdens een fietstocht zagen mijn vrouw Ria en ik ergens alpaca's lopen. We waren er meteen weg van, dus het besluit was snel genomen. Alpaca's moesten het worden. Niet de Suri-variant met zijn hangende dreadlocks, maar de Huacaya met zijn dichte krulletjesvacht. Een paar weken na hun komst kwamen we erachter hoe gewild alpaca's zijn. Er zat een groot gat in het gaas, waar heel slim een draad in dezelfde kleur doorheen gevlochten was. Overduidelijk de 'voorbereidende werkzaamheden' van geroutineerde dieven. Onlangs ontdekte ik een nieuw gat, reden waarom wij onze alpaca's bewust niet halstermak hebben gemaakt en ze 's nachts op stal zetten. Voor superieure wol zijn dieven hier sowieso aan het verkeerde adres. Onze alpaca's zijn geen wolproducenten maar hobbydieren."

Sociale contacten
Een positieve bijkomstigheid van de onweerstaanbare aantrekkingskracht die alpaca's op mensen uitoefenen, is dat Alwies en Ria er leuke sociale contacten aan overhouden. "Bijna elke dag staan hier wel toeristen voor het hek om foto's en een praatje te maken. Een chauffeur uit Stadtlohn komt hier altijd met zijn houtwagen langs, op weg naar zijn werk. Hij stopt steevast even langs de kant van de weg en gaat zitten kijken. Op de terugweg doet hij dat weer. Vaste prik. Ben ik in de wei aan de gang dan groeten we elkaar altijd vriendelijk. En dan is er nog de Duitse mevrouw die hier op één dag meerdere keren voorbij kwam rijden. Heen en weer, telkens weer diezelfde mevrouw, en maar gluren naar de alpaca's. Ik ben op haar afgestapt en heb gevraagd of ze iets zocht. Ze bekende dat ze dolgraag alpacawol zou willen hebben om garen van te spinnen. Ze was op haar manier moed aan het verzamelen om ernaar te vragen. Toen ik haar vertelde dat ze de wol gewoon mocht komen halen, sprong ze een gat in de lucht. Later heeft ze ons een paar bollen wol cadeau gedaan."

Beschaafde eters en keurige schurkers
Alwies houdt zijn weilandjes bewust kort, ondanks dat de alpaca's ze dag in dag uit begrazen. "Alpaca's vreten alleen uiterst kort gehouden gras", vertelt hij. "Ze knabbelen heel beschaafd alleen de topjes uit de grasjes. Anders dan paarden vertrappen ze de weide niet. Hun zooltjes zijn zachte kussentje met maar twee nageltjes. Die gebruiken ze om een kale plek in het gras om te toveren tot een verkoelende zandkuil. Vooral wanneer ze dik in de wol zitten, maken ze daar regelmatig gebruik van. Medio mei is de scheerder geweest. Geen feest voor de alpaca's, die we bij het scheren moeten fixeren op een scheertafel. De één schreeuwt als een speenvarken, de ander laat een zielig mekkeren horen, een derde kwijlt en spuugt alles onder en weer een ander bevriest compleet. Gelukkig zijn ze na afloop van deze jaarlijkse beproeving allemaal heel blij met hun luchtige flanelletjes. Het grappige is dat alpaca's elkaar na het scheren in eerste instantie niet meer herkennen. Ze steken elkaar dan voorzichtig de neus toe om opnieuw kennis te maken. Om de jeuk te bestrijden schuren ze zich aan de bezemkoppen die ik her en der in de wei heb bevestigd. Ook mogen ze zich graag tegen het gaas schurken. Dat is een heel grappig gezicht. Eerst gaan ze netjes in een rij staan, waarna ze één voor één strak langs het gaas lopen."

Tedere minnaar
Van de vier macho's (hengsten) die Alwies bezit, is hengst Toon de enige die dit jaar de hembra's (merries) mag dekken. "Hierna verkoop ik hem, samen met een tweede hengst, want twee hengsten en vier merries zijn voldoende." Over het paringsritueel van zijn alpaca´s raakt hij niet uitgepraat. "De merrie gaat met haar staartje omhoog langs het gaas staan, waarna ik haar en de hengst apart zet. Eerst rennen ze samen een rondje door de hele wei. Daarna beruikt de hengst de merrie en maakt aanstalten om haar te bespringen. Zodra hij dat doet laat de merrie zich op haar knieën zakken, in de zittende positie. De hengst wurmt zich bovenop haar en stoot een heel apart gorgelgeluid uit, terwijl hij heel teder met zijn kop langs de kop van de merrie gaat. Zo lief!"