Alan in Paul's kitchen, luchtgitaar spelend op een eigen nummer dat hij nog heeft liggen. 'Kok' Paul kijkt tevreden toe. Foto: Henri Walterbos
Alan in Paul's kitchen, luchtgitaar spelend op een eigen nummer dat hij nog heeft liggen. 'Kok' Paul kijkt tevreden toe. Foto: Henri Walterbos

Alan Gascoigne getroffen door ziekte van Parkinson

Algemeen

'Er zijn geen twee mensen hetzelfde met Parkinson'

Door Henri Walterbos

LICHTENVOORDE - Alan Gascoigne, afgelopen zaterdag blies hij 71 kaarsjes uit. Aan de tafel gezeten in zijn tweede huis, Paul's Kitchen, thuis bij zijn maatje Paul van Druten, vertelt hij met passie over muziek maken, gitaar spelen en het spelen bij Normaal. Maar ook over de ziekte van Parkinson die zes jaar geleden bij de muzikant geconstateerd werd.

Voor hem ligt het boekwerk Post Normaal van Bennie Jolink, compleet met cd. Hij is er trots op, als muzikant en componist. Na de Pensionado's bleef het muziekvriendengezelschap elkaar om de twee weken zien om muziek te maken, voor 'the fun', in de Heujbarg bij Bennie Jolink thuis. "Het is beetje een hobby en ik vind het leuk werk." Hij speelde Bennie enkele nummers voor en deze raakte zodanig enthousiast dat de cd er kwam, met uiteindelijk zeven nummers, waaraan hij een grote bijdrage leverde. "Sommige nummers alleen muziek, sommigen muziek en tekst, maar dan vertaald. Zo ontstond 'Wi-j loat de beer weer los' uit 'We're gonna paint this town.' Voor 'Hummel is 't darp' schreef ik de muziek. Wat de blazers speelden was ik eerst op gitaar. Ik heb zelf voorgesteld dat door blazers te laten doen. Voor wat muziek betreft speelde ik de akkoorden en zong met 'lalalalala' de zang in, zodat Ben en Bennie Michelbrink er teksten op konden maken. Erg leuk om te doen." Hij kijkt er met veel plezier op terug, maar er zit meer in het vat. Bennie Jolink is voornemens een cd op te nemen met nummers in de style van Johnny Cash. "Ik zei Bennie dat ik nog nummers heb liggen in Johnny Cash-stijl. Ik heb nog wel meer liggen. Ook country-blues achtige nummers, die half klaar zijn."

Na het project 'Post Normaal' schreef hij nog het nummer 'Høken, ut mooiste wat d'r is' voor de Kisjeskearls en voor blueszangeres AJ Plug een nummer over Internet dating, getiteld 'Waste of time'. "Zij is steengoed. Een topdeerne. Ik heb nog een nummer voor haar, een soort soulding, dat kan ze ook, maar dat is nog niet klaar. Ik wacht daar mee omdat ze ernstig ziek is. Ik hoop dat het weer goed komt."

Wending

Dan neemt het gesprek een totaal andere wending als ik hem vraag waarom hij zelf niets meer doet, met zoveel moois wat hij nog heeft liggen. "I'm coming to that." Dan een zucht en begint hij te vertellen. "Een jaar of zes geleden werd bij mij de diagnose Parkinson gesteld. Toen ik in oktober 2013 met pensioen ging voelde ik me al een jaar lang moe en merkte ik dat ik moeilijker bewoog. Sloom, zwaar voelen, niet veel kracht en mijn hand trilde iets. Toen ben ik naar de dokter gegaan en is er een brainscan gemaakt. Its's pretty good nog," als hij verder vertelt en zijn handen uitsteekt om te laten zien dat het trillen nog meevalt. "Ik dacht bij de diagnose Parkinson 'Fuck'. Daar word je niet vrolijk van, maar ja, je doet er niets aan. Ook de doctoren kunnen dat niet. Ik dacht 'ik ben 64 en je wordt een dagje ouder en ik heb er al zat naar het kerkhof gebracht,' maar ik wilde er zelf nog wel iets van maken. Maar ja, ik had het werk er op zitten. Dat helpt ook wel, in verband met meer regelmaat dan. Een keer per week naar fysio voor het evenwicht bewaren." "Kijk maar naar hoe Rob de Nijs het onlangs verging toen hij achterwaarts van het podium af viel en hij daarna bekend maakte dat hij Parkinson had," vult Paul ter verduidelijking aan. "Ik startte met medicijnen, dat helpt een beetje, maar de doctoren konden niet voorspellen hoe het zou gaan. Daar moet je het mee doen. Er zijn geen twee mensen hetzelfde met Parkinson."

Muziek maken gaat nog wel, aan projecten meewerken ook, maar optreden en een eigen band zal moeilijk zijn. "Rijden, sjouwen. Als ik dat al niet hoef, dan is het halve werk al gedaan." Zijn levensvreugde is er nog volop, evenals zijn humor. "Misschien moet ik een band oprichten met allemaal mensen met Parkinson, en spelen we nummers als 'Whole lot of shaking' en 'Shake your moneymaker'. Misschien komt er nog wel een plaat met eigen werk wat er al ligt, haal ik een paar jongens die ik ken erbij, maar ja, dat kost geld."

"Naar omstandigheden gaat het hem nog best wel lekker," vult Paul aan. "In zijn hoofd zit het nog hartstikke goed. Op de bank ontstaan nog steeds nieuwe nummers. Alles wordt een stukje minder maar dat wil niet zeggen dat ie op non-actief is. Ik vind het knap van Alan dat hij nu naar buiten treedt op een manier van 'ik bun nog lang neet dood, it is what it is.'" Dan gaat Alan verder. "Dit heb ik niemand verteld, maar wil het nu graag naar buiten brengen. Ik heb het bewust niet verteld nog. Mensen trekken hun eigen conclusies van 'hij kan niks meer'. Zo denkt men. Parkinson maakt me een avond spelen onmogelijk. Dat was ook de reden dat ik stopte met The Alan Gascoigne Trio. Dat was te zwaar, te veel voor me. Ik had een keer in een weekend drie optredens gedaan, 100 liedjes zingen. Dat was te veel voor mij met Parkinson." "Dat verklaart voor mensen heel veel, waarom hij het rustiger aan doet. Met Paul's kitchen gaan we gewoon door. In Paul's kitchen is 'no pressure' en het is kort. Dat blijven we doen." En wat optredens betreft: "Zeg nooit nooit!"

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant