Roadtrip door de Keistad

Ooit in mijn studententijd maakte ik met een paar vrienden een roadtrip door Frankrijk. Na een lange dag die startte met een boottocht over het Lac de Castillon, gevolgd door een rondgang door het historische centrum van Arles alwaar we direct maar even drie musea bezochten (we waren er nu toch), reden we na een overvloedig diner op het terras van het beroemde Café du Forum over de D99 huiswaarts. Terwijl de nog immer energieke zich als gids opgeworpen chauffeur bijna lyrisch werd van de eeuwenoude platanen die deze wereldberoemde weg omzoomden, kon ik geen pap meer zeggen. Wat nou, de mooiste weg van Zuid-Frankrijk? Het leek verdorie de Kerkhoflaan wel!

Die smalle Kerkhoflaan met zijn rijzige lindes waarvan de kruinen elkaar raken. In de winter speelt het zonlicht door de grillige vormen van de takken. In de zomer is het onder de bomen een waar paradijsje, zo rustig en koel terwijl de vogels hoog in de bomen hun hoogste lied fluiten. Als ik ooit weer in de Kei zou gaan wonen, dan was het wel daar, in een van die kapitale villa's aan de mooiste straat in het centrum van Lichtenvoorde. Tenminste, als ik het kon betalen maar als die nieuwe plannen voor de N18 doorgaan, komt dat vast dik in orde.

Als het aan de gemeente en Rijkswaterstaat ligt, wordt er namelijk zo snel mogelijk een begin gemaakt met het afsluiten van de Zieuwentse kruising. U weet wel, daar bij de wasstraat met dat zwaaiende mannetje. Hoewel, sinds de nieuwe eigenaar heb ik hem nog maar zelden zien zwaaien. Misschien hebben de landmeters bij hun werk per ongeluk een kabeltje doorgeprikt, je weet het niet.

Anyway, als de kruising met Zieuwent straks dichtgaat en er een nieuwe aansluiting komt bij de stoplichten met de Richterslaan, moet alle verkeer van de N18 vanaf Enschede en de kant van Zieuwent via de Richterslaan Lichtenvoorde in. Ik zie het al gebeuren daar op de Kerkhoflaan. Al die auto's en bussen met voetbalspelers en supporters die bij onze oranje helden een pak slaag komen ophalen. De vrachtwagens die hotel 't Zwaantje en café De Schatberg komen bevoorraden, jeeps met paardentrailers op weg naar de dierenarts. En wat te denken van wanhopige vakantiegangers die de smalle weg al drie keer op en neer hebben gereden want 'verdorie, waar zijn nou toch die camperplekken gebleven?'. Binnen de kortste keren klagen de Kerkhoflaners steen en been en weten ze niet hoe gauw ze hun residentie moeten verlaten, op zoek naar de rust waar ze ooit voor gekomen waren. Wel weer goed voor de woningmarkt. Wie weet komt zo'n peperdure kast van een huis dan toch nog eens binnen mijn handbereik.

Volgens de gemeente zal het allemaal zo'n vaart niet lopen. Ik heb er een hard hoofd in. Voor je het weet, is de weg te smal door de bomen, te glad door vallend blad en te donker om veilig te zijn voor de fietsers. En voor je het weet, moeten de statige lindes wijken voor economisch belang en verkeersveiligheid en is er straks van die prachtige laan niets meer over dan alleen het kerkhof dat nog aan zijn naam herinnert.

Kees Kiezel