Marga Donderwinkel en José Jacobs bezorgen post in tijden van corona
Algemeen'Een kaartje sturen kan altijd'
Door Barbara Pavinati
LICHTENVOORDE/ZIEUWENT – De straten zijn de laatste weken opvallend leeg vanwege de maatregelen omtrent het coronavirus. Toch zijn er ook nog mensen aan het werk, waaronder de postbezorgers. De oplettende inwoner ziet elke dag wel een in oranje tenue voorbijfietsen of -lopen. Marga Donderwinkel (64) en José Jacobs (66) doen hun werk met plezier en vertellen over hun ervaringen in deze moeilijke tijden. José: "Aan de ene kant ben ik wel ongerust over wat er nog gaat komen, maar dat ik als postbezorger lieve kaartjes rond mag brengen bij mensen die eenzaam en geïsoleerd zijn, geeft mij een enorm goed gevoel."
Marga: "De post heeft de nodige maatregelen getroffen rond de bezorging. Zo mogen we nu tot 20.00 uur post bezorgen, omdat sommigen geen oppas hebben voor hun schoolgaande kinderen die nu thuis zijn. We krijgen veel berichten over hygiëne, voorzorgsmaatregelen en er staat een handgel op het depot. Ik ben blij dat ik mag werken en moet niet denken aan een lockdown. Ik ben niet bang op straat, want ik houd mij aan de voorschriften van het RIVM en heb mijzelf dus niks te verwijten. Laatst bezorgde ik een man vijf brieven. Hij was helemaal blij: 'Gelukkig heb ik weer wat te doen'. Het is wel makkelijk dat meer mensen nu thuis zijn in verband met het bezorgen van de pakjes. Daarbij houd ik mij aan de voorschriften: ik bel aan, zet het pakje voor de deur, loop naar de fiets, wacht tot de deur opengaat en zeg dan 'pakje!'. Wat ik wel lastig vind, is dat ik tussendoor niet meer naar de wc kan in het bejaardentehuis of de bibliotheek. Aangezien ik in Zieuwent woon en ook post in Lichtenvoorde bezorg, kan ik niet altijd naar huis. Wie zit er nu te wachten op een postbezorger die naar het toilet moet?"
Een kaartje sturen kan altijd
José vult aan: "Ik ben ook niet bang op straat, maar als ik moet hoesten, niezen of mijn neus moet snuiten voel ik mij bezwaard, bijna schuldig. En dat terwijl ik helemaal niet verkouden ben. Over de reacties op straat heb ik gemengde gevoelens. Sommige mensen zeggen 'hey, mag je nog wel rondfietsen met de post?'. Oudere mensen daarentegen zijn blij om je te zien en willen graag op afstand nog even een woordje met je wisselen. Dat vind ik wel moeilijk. Ik heb met veel oudere mensen een goed contact en hoor veel lief en leed. Daar hoort vaak een schouderklopje of knuffel bij, maar nu dus even niet. Zelf heb ik als postbezorgster ook een aantal kaartjes bij oudere mensen die bijna niet buiten komen in de bus gedaan. Daarop heb ik geschreven: afstand nemen moet nu … maar een kaartje sturen kan altijd. Dit komt natuurlijk ook doordat ik meestal dezelfde wijk heb. Ik ken de mensen en de mensen kennen mij. Ik heb veel moeite met de sluiting van de Antoniushove. Daar ging ik altijd naar binnen om een kort praatje te maken en 'eet smakelijk' te zeggen. Nu moet ik de post in de hal leggen. Dat is heel begrijpelijk, maar wel sneu."
