Patricia Rack tekent haar eigen leven vrolijk

‘De tekeningen geven mij letterlijk en figuurlijk rust’

Door Barbara Pavinati

LICHTENVOORDE - Veel mensen in Lichtenvoorde kennen Patrcia Rack (47) als de vrolijke vrouw met het regenbooghaar en de kleurrijke kleren. Soms loopt ze zelfs met maffe teensokken in teenslippers door het dorp. Wat niet iedereen weet, is dat ze een progressieve spierziekte heeft genaamd limb-girdle spierdystrofie.

Limb-girdle is een ziekte die al je spieren aantast, maar met name je schouders en benen. Toch zit Patricia niet bij de pakken neer en is ze goedgemutst: ”Sommige mensen die het weten krijgen medelijden met mij. Dan denk ik ‘hoepel op’. Ik geniet zeker nog van het leven: ik klei, haak, kook, teken, schilder en doe boodschappen. Net wat er op mijn pad komt. Als kind wilde ik altijd kunstenaar worden. Die droom heb ik waargemaakt.”

“Op mijn dertigste ben ik getest op limb-girdle, omdat mijn moeder het had en het erfelijk is. Bij haar zijn ze er pas laat achter gekomen. Zij is een paar jaar geleden overleden. Toen ik positief getest was, deed dat niet heel veel met mij. Je kan het toch niet veranderen en moet gewoon verder gaan. Achteraf gezien heb ik altijd al klachten gehad, zo had ik bijles met gym. Je zag het niet aan de buitenkant, maar mijn krachten werden in de loop der jaren steeds minder. Gelijk na de diagnose ben ik veel gaan reizen. Ik ging alleen met groepsreizen met ouderen op stap, want in reizen met jongeren naar zon, zee en strand had ik geen zin. Ik wilde dingen zien. Ik ging naar Ierland, Zuid-Afrika en Brazilië. Tijdens deze reizen nam ik een boekje mee om dingen in op te schrijven of om in te tekenen. Een soort dagboek. Al is mijn handschrift niet te lezen, ik heb hanenpoten,” lacht Patricia.

‘Zij kan mijn andere ‘ik’ wel zijn’
Patricia: “Ik heb altijd getekend. Het helpt mij bewust en onbewust door het leven heen. Ik wil mensen vrolijk maken en aan het nadenken zetten. De tekeningen geven mij letterlijk en figuurlijk rust. Letterlijk omdat ik dan even stil zit. Ik heb namelijk niet zo heel veel energie en moet elke dag heel goed kijken wat ik doe. En figuurlijk omdat ik dan even niet nadenk. Ik denk dan anders na. Het tekenen heeft een aantal jaar stilgelegen, maar door corona heb ik het weer opgepakt. Ik maak nu stripjes van een heldin en post die op social media. Of ik dat zelf ben, laat ik liever in het midden. Clark Kent vertelt toch ook niet dat hij Superman is? Zij kan mijn andere ‘ik’ wel zijn. De ik die alles kan. Of dat echt zo is? Sssttt….dat vertel ik niet. Dat we dezelfde bril hebben en onze namen met een P beginnen kan ook gewoon toeval zijn. Er zijn mensen die zeggen dat ik van mijn tekeningen van bijvoorbeeld elfjes kaarten of boeken moet laten drukken. Ik weet niet of ik dat moet doen. Dan moet ik heel veel uitzoeken en dat kost heel veel energie.”

‘Kunst is een uitlaatklep voor mij’
“Mijn grootste droom is om naar Japan te gaan. Ik weet niet wat ik met dat land heb. Ik houd van Japanse rockmuziek en Japans eten,” droomt Patricia, “Het lijkt mij heel mooi om een lange wandeltocht van Kyoto naar Tokio te maken, maar dat zit er niet in. Ik kan niet zo lang lopen, ook ver reizen kan ik niet meer. Dus zoek ik mijn heil op internet met Japanse muziek, eet ik sushi en noedelsoep, en kook ik Aziatische gerechten. Ik vind het jammer dat ik niet kan dansen. Ik heb vroeger jazzballet gedaan en dat vond ik erg leuk. Ook zou ik willen dat ik wat meer uithoudingsvermogen had en zo wat meer op een dag kon doen of lekker lange stukken kon lopen. Kunst is een uitlaatklep voor mij. Mijn kunst is altijd vrolijk en kleurig. Dat ben ik van mezelf ook. Af en toe zit er een donkere tekening tussen over iets wat niet kan. Ik denk om het te verwerken.”

‘Geniet nu, straks is het te laat’
“Door mijn ziekte kijk ik anders naar het leven. De mensen doen zo moeilijk. Ik denk dan: ‘Geniet nu, straks is het te laat’. Ik kan heel erg van kleine dingen genieten. Van een torretje in het zand of een mooie vlinder. Van het hommelnest in de vogelkooi bij ons in de tuin of van de kippen bij ons achter. Ik woon samen met mijn vader. Hij is laatst erg ziek geweest. We zijn mantelzorgers voor elkaar,” besluit Patricia haar verhaal.

Nieuwsgierig? Je kan Patricia volgen op Instagram.