Afbeelding

Oerend Smart | Peinzen over pizza’s

Opinie

Als ik een pizza bestel, kies ik meestal de simpelste variant: de Pizza Margherita. Waarom heeft dit gerecht eigenlijk zo’n mooie naam? Daarvoor moeten we naar Napels in het jaar 1889. De Italiaanse koning Umberto en zijn vrouw Margherita reisden door Campania en wilden graag wat eten. Op zoek naar lokale specialiteiten kwamen de lakeien in Napels bij restauranteigenaar Raffaele Esposito terecht. Om indruk te maken op het koninklijk paar maakte hij een pizza belegd met tomaten (rood), mozzarella (wit) en basicilumbladeren (groen), met andere woorden: de kleuren van de vlag van het net opgerichte Koninkrijk Italië. Koningin Margherita vond het deeggerecht zo lekker dat ze Esposito een bedankbrief liet sturen. Slim als hij was, gebruikte Esposito die pluim bij de promotie van zijn restaurant, terwijl hij de pizza in de Italiaanse driekleur vernoemde naar de koningin.

Zoals bij elke legende, betwijfelen culinaire experts of het echt zo is gegaan. Zo zou de samenstelling van de Pizza Margherita al decennia vóór Esposito’s ‘uitvinding’ gangbaar zijn. In elk geval kenden de Napolitanen het fenomeen ‘pizza’ al sinds de middeleeuwen. Toen was het armeluisvoedsel: een deegkoek die werd belegd met wat er toevallig voorhanden was. Volgens etymologen is de pizza nog veel ouder – zij zien een verwantschap met het brood (‘pitta’) dat al sinds mensenheugenis in het Midden-Oosten wordt gebakken. Dat de pizza zo populair geworden is, hebben we te danken aan de Amerikanen. Toen soldaten uit de VS die in de Tweede Wereldoorlog in Napels vochten naar huis terugkeerden, vroegen ze bij Italiaanse restaurants naar de ‘pizza pie’. Onder het motto ‘u vraagt, wij draaien’ verscheen hij op steeds meer menukaarten. Pizza’s werden zo geliefd dat Amerikaanse soldaten die in 1957 in Korea vochten er maar om bleven vragen. Om de versheid tijdens het transport tussen de VS en Korea te garanderen, bedachten de broeders Celentano daarop de diepvriespizza. Ook in Amerika zelf sloeg deze innovatie aan.

In Europa heeft de pizza een opmars gemaakt dankzij het toerisme. Amerikaanse en Duitse toeristen vroegen overal in Italië naar pizza’s. Van Milaan tot Bari speelde de horeca er maar op in, ook al beschouwden veel koks het nog steeds als ‘minderwaardig’ voedsel. De rest is geschiedenis – de pizza heeft de hele wereld veroverd. En volgens trendwatcher Tom Cheesewright heeft de pizza ook toekomst. Hij verwacht dat het deeg in 2040 uit insekten bestaat, de tomaten uit een aardeloze kas komen en de kaas is gemaakt van amandelmelk. En deze gezonde en klimaatvriendelijke pizza zou zo maar eens uit een 3D-printer kunnen rollen, aldus Cheesewright. Aan dat idee moet ik eerlijk gezegd nog wel even wennen. Voorlopig houd ik het maar op de traditionele Pizza Margherita.

Geograaf Gert-Jan Hospers schrijft over stedelijke en regionale ontwikkeling op menselijke maat

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant