Hallo, dat is het lekkere

Hallo, dat is het lekkere

Het gebeurde in een vestiging van een Nederlandse supermarktgigant. Omdat ik geen reclame wil maken als ik er niet voor betaald word, ga ik niet zeggen welke supermarkt en ook niet zeggen in welke grote kern van Oost Gelre. Het was een blauwe of een gele winkel in Groenlo of Lichtenvoorde (beide plaatsen hebben hetzelfde aanbod van vier supermarkten, dus zo blijft het lekker discreet).

Het was niet in een vestiging van een van die twee Duitse ketens. Als de Duitsers niet naar ons toekomen - terwijl we het nu juist wél willen dat ze binnenvallen - ga ik niet naar hen, ook al is het dan op Nederlands grondgebied.
Wat gebeurde er dan, hoor ik u vragen? Wel, de eerste live-coronaruzie, althans de eerste die ik meemaakte. Een man passeerde een vrouw die voorover gebogen het chipsaanbod stond te vergelijken. Niet dat ze de calorieën nodig had trouwens. En de man passeerde op veel te korte afstand. En zij ontstak in woede.
Ze had ook wel gelijk eigenlijk: het was niet alleen coronagrensoverschrijdend, het was maar een paar centimeter verwijderd van aanranding.
De man kreeg er verbaal flink van langs, met een westelijk campingaccent: "Hallo, dat is lekker." Hij werd uitgescholden voor coronalijer. Gelukkig niet voor kankerlijer, dat klinkt altijd zo min. Bovendien wordt een coronalijer tegenwoordig ook nog eens sneller geholpen dan een kankerlijer. En de vrouw gebruikte ook niet teringlijer of de chiquere variant tbc-lijder; wie heeft er tegenwoordig ook nog tering?

De man zei niets terug - hij was er een van ons, hij zweeg met een Achterhoeks accent - en daardoor liep de aanvaring met een sisser af. Net als dit stukje. Maar zo komt het wel heel dichtbij, die grote wereld buiten de gemeentegrenzen.