Hubert Hartman is een bevlogen hobby-imker

‘Mensen hoeven absoluut niet bang te zijn voor bijen ‘

Door Barbara Pavinati

LICHTENVOORDE - Op dit moment houden ze een winterslaap. Hubert Hartman (54) kan niet wachten totdat ze in het voorjaar weer uit de kasten komen vliegen. Dan gaat hij er op een stoel naast zitten en bewondert hij de gekleurde poten, ragfijne vleugels en nog veel eigenschappen meer van zijn bijen. Als hobby-imker, - moestuinder, -fruitteler en –bierbrouwer is Hubert een bezig baasje op zijn boerderij, net in het buitengebied van Lichtenvoorde. Hubert: ”Dit alles doe ik uit een stukje idealisme. Het is een welkome tegenhanger voor het werken bij een multinational. Ik hoop dat meer mensen gaan beseffen dat ze niet afhankelijk hoeven zijn van een supermarkt, maar dat ze letterlijk zelf hun boontjes kunnen doppen.”

“Mijn vader van 82 jaar is al 70 jaar imker. Begin jaren 50 ging hij als boerenknecht uit werken bij een boerderij in de buurt. Daar hadden ze bijen, wat zijn interesse wekte. Toen is hij imker geworden,” vertelt Hubert, “Ik loop er van jongs af aan dus tussen. Op mijn twaalfde volgde ik er een cursus voor, maar daar moest ik mee stoppen omdat ik volgens het regelement te jong was. Toen ik in 2008 met mijn vrouw op deze boerderij ging wonen, ben ik gelijk imker geworden. Ik heb vier volken, mijn vader twintig. Ik ben er voornamelijk in de avonduren en het weekend mee bezig. Ik heb ook nog een ‘gewone’ baan bij Obelink.”

Alle volken zijn verschillend
“Je hebt honderden soorten bijen. Ik heb honingbijen. Honingbijen overwinteren als volk. Als het weer beter wordt en de eerste bloemen gaan bloeien, vliegen ze weer uit. In de zomer leven ze zes weken en in de winter kunnen ze wel zes maanden oud worden. In het hoogseizoen zitten er wel 80.000 bijen in een volkje,” legt Hubert uit, “Ik ben altijd in de weer om alles goed voor de bijen te regelen. Als ik zomers met mijn vader (die in het huis ernaast woont, BP) en vrouw buiten op het terras zit, gaat het gesprek bijna altijd over de bijen. Ik verkoop ze niet, maar leen af en toe wel een volk uit aan mijn schoonouders of NR.30 van Workmate Company. Ik let altijd op dat ik een passend volk aflever, want ze zijn allemaal verschillend. Je hebt volken die erg steken en die wil je niet bij een ander hebben staan. Dat wordt veroorzaakt door de koningin, die al haar eigenschappen aan haar volk doorgeeft. Zij is namelijk de moeder van alle werksters en darren. Ik heb niet echt een favoriet volk. Het is wel zo dat als een volk het een seizoen goed gedaan heeft, ik goed ga kijken wat ik met de nakomelingen doe om aan dat succes een vervolg te geven. Mensen hoeven absoluut niet bang te zijn voor bijen. Als ze gewoon rustig blijven en niet slaan gebeurt er niks’.

Voedselbos
“Bijen zijn belangrijke beesten. Ze zorgen voor de bestuiving van de fruitbomen en kruiden. De smaak van de honing is seizoens- en omgevingsafhankelijk. Het is maar net welke bloemen er bloeien en welke er in de omgeving staan,” weet Hubert, “Afgelopen jaar heb ik 30 kilo geoogst. Dat is goed voor ongeveer 60 potjes. We maken ook zelf appelsap van onze fruitbomen en ik brouw bier voor eigen gebruik. Op het moment ben ik met Het Buitenburo plannen aan het maken om van een weide van ons een gestructureerd voedselbos te maken. Dat is voor de bijen en voor later. Dan heb ik een mooi stukje nalatenschap voor de natuur.”

Bloemenmengels in akkerranden
“De laatste jaren is mijn liefde voor de natuur meer ontwikkeld. Ik ben natuurlijk wel een boerenzoon en buiten opgegroeid, maar nu ik ouder word, waardeer ik dat alles nog meer. Natuur is een deel van het geheel. Een heel belangrijk deel. Ik ben bijna altijd buiten. Mijn hobby’s hangen allemaal met elkaar samen. De fruitbomen worden bestoven door de bijen die er weer honing van maken, en ik doe frambozen uit onze tuin in het bier. Ik vind het mooi om alles te zien groeien en het daarna te oogsten. Insecten verdwijnen uit de wereld en daar wil ik een stokje voor steken. Zoals Einstein zei: ’Als de bij verdwijnt, verdwijnt de mens ook’. Daarom zaai ik ook bloemenmengsels in onze akkerranden. Voor de bijen en patrijzen. Daarvoor zijn in de Achterhoek verschillende initiatieven ontstaan. Je kan er subsidie voor krijgen, maar dat hoef ik niet. Ik doe het voor de goede zaak,” besluit Hubert zijn verhaal.