Afbeelding

Oerend Smart | Samen vieren

Opinie

Hoera! Het is feest in huize Rave/Commandeur. Francesco is deze week vijftig geworden. En, net als iedereen die het afgelopen jaar iets te vieren had, verloopt dat anders dan we wellicht ooit gedacht hebben. Al had ik niet precies een idee. Een jaar geleden, toen een vriend van ons Abraham zag, dacht iedereen dat het ‘iets later’ wel gevierd kon worden. Wisten wij veel…

Het maakt wel dankbaar zo’n bijzondere viering. Want ondanks de beperkingen is er veel om wel van te genieten. De moeite die iedereen doet om het niet zomaar voorbij te laten gaan. De verwachte én de onverwachte felicitaties, zoals de collega’s die een uur (of langer) gereden hebben en opeens op je stoep staan. De ouders en schoonouders, die inmiddels ingeënt zijn, en een gebakje komen eten.

Met inachtneming van afstand en ruimte wordt de tuin versierd. We proosten buiten, met een dikke winterjas aan en een koud biertje in de hand. Want ook dat is dit jaar anders: Francesco’s moeder vertelde dat het bij zijn geboorte al dagen 30 graden was en dat ze met dikke enkels, op een tuinstoel zat te wachten, tot het zover was. Wat wél hetzelfde is: zijn vader die, net als ieder jaar, herinneringen ophaalt aan die dag in mei waarop hij aan het werk was in Enschede, hals-over-kop terug moest naar Groenlo en dat toen de auto in de brand vloog! En laten we hopen dat we dat verhaal nog jaren mogen horen.

Want als er iets is wat vijftig worden ook brengt, dan is het bewustwording. Van dat wat je hebt, dat waar je blij mee bent, dat wat maakt dat je geworden bent wie je nu bent. Al hoor ik van mijn man geen grootse verhalen, alleen een nuchter: ’Ik dacht vroeger dat vijftig heel oud is en nu is het gewoon zo.’ Ja, zo is het. Bij hem geen grootse verlangens en dromen, zoals ik steeds weer aan hem vraag. En ja, dat zegt meer over mij dan over hem. Hij heeft het naar zijn zin. Zou alleen heel graag weer elke zondag fietsen en ouwehoeren met zijn fietsmatties en met Bas op de fiets naar Berlijn.

Geen grootse ‘later als ik groot ben’-dromen, maar de normale dingen, die nu opeens niet meer normaal zijn. En ook daarvoor geldt: wat kan er wel? Zo kochten we in 2013 een camper: om te reizen, maar meer nog om echt samen te zijn. En het afgelopen jaar, konden we daardoor toch nog af en toe weg en hadden we alles bij ons. Maar wat we ons ook realiseerden, dankzij alle maatregelen leefden we thuis ineens zoals we dat in de camper doen: met z’n tweeën, beetje fietsen, beetje wandelen, lekker eten koken en niets moeten.

En juist hierdoor is voor Francesco, die wel van een feestje en gezelligheid houdt, maar niet van een party waarin alles om hem draait, deze bijzondere corona-tijd waarin hij vijftig wordt denk ik de best mogelijke versie: geen ‘moeten’, geen zoenen, maar met de persoonlijke aandacht van iedereen die er voor hem toe doet. Wat een rijkdom!


Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant