Vaders krijgen postume onderscheidingen

LICHTENVOORDE - Jan Sessink en Jan Papen kregen afgelopen maandag beide postuum een onderscheiding. Een symbolische dag, want precies 81 jaar geleden stonden beide mannen aan het front, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Hun kleinzoon Valery Sessink is in de archieven gedoken en heeft er voor gezorgd dat zijn beide opa’s alsnog een Mobilisatie-Oorlogskruisje kregen.

Door Dinès Quist

Het echtpaar Hennie en Paulien Sessink zijn de ouders van Valery. Zij delen niet alleen huis en haard met elkaar maar ook het oorlogsverleden van hun vaders. Hun beide vaders werden in 1940 noodgedwongen soldaat. Zij verlieten hun gezin om hun vaderland te dienen. Jan Papen was 36 toen hij zijn vrouw achterliet met hun drie gehandicapte kinderen op de boerderij in Harreveld, in de hoop daar weer terug te keren. Jan Sessink was 32 toen hij zijn vrouw met vijf kinderen achter moest laten in hun huis in Gaanderen, om in Amersfoort als soldaat te werken bij de Cavalerie.

Richting het slagveld
Jan Papen werd gestationeerd nabij Utrecht. Met een leger jonge knapen trokken zij te voet naar Dordrecht om daar de bruggen te verdedigen waar de Duisters het op gemunt hadden. Het was een tocht van bijna 60 kilometer met zware bepakking richting het slagveld. Met stoere machopraat verdreven de jongens hun angst. Onderdak en eten kregen de mannen bij boerderijen. Een enkele foto van Jan Papen naast een hooimijt bij één van de boerderijen waar ze onderweg rustten, bleef bewaard.

Kermende kameraden
Zoals de enkele foto van Jan die de oorlog overleefde was Jan Papen zelf ook één van de enkelingen die het slagveld bij de Moerdijkbrug kon na vertellen. ‘Ze werden als ratten om me heen afgeschoten’, vertelde Papen meermaals. ‘De jongens die onderweg naar Dordrecht nog stoere taal spraken, hoorde ik kermen en roepen om hulp van de Heilige Maria’, vertelde hij. Als een wonder overleefde Papen de inferno van bombardementen en schietpartijen. Het afschuwelijke slagveld en de echo van kermende kameraden maakten van Jan Papen echter geen verbitterd man. Hij keerde gezond weer huiswaarts en leerde zijn kinderen het leven te omarmen.

“Het verwerken van de oorlog deed mijn vader pas toen hij gepensioneerd was,” vertelt zijn dochter Paulien. “Ik zie hem nog zitten, omringd met stapels oorlogsboeken en documenten. Hij wilde achterhalen wat er precies gebeurd was in de lente van 1940.”

Wederopbouw in de genen
Jan Sessink verruilde in 1940 zijn veilige thuishaven voor de dienstplicht bij de cavalerie in Amersfoort. Het tegenhouden van de Duitsers was hun taak. Jan Sessink kwam zelf niet terecht in de gevechtslinie, maar dat Sessink meer oorlogsleed gezien heeft dan hem lief was, bleek wel uit de zwijgzaamheid bij thuiskomst. “Over de oorlog werd niet gesproken thuis”, vertelt zijn zoon Hennie. Toch heeft Jan zijn kinderen geleerd hulp te bieden aan slachtoffers van de oorlog. Hennie is geboren in 1938 en voelt als oorlogskind, de noodzaak hulp te bieden waar nodig. Zo heeft hij op vrijwillige basis verschillende keren geholpen met wederopbouwprojecten in Joegoslavië. Zijn zoon Valery Sessink heeft op zijn beurt 15 jaar lang gewerkt als nationale reserve voor defensie.

Mobilisatie-Oorlogskruisjes
Valery is in de archieven van defensie van zijn grootvaders gedoken. Het werd een zoektocht van driekwart jaar, met als resultaat twee dikke mappen met oude documenten van de staat van dienst van zijn opa’s. Valery is er trots op dat zijn opa’s gestreden hebben voor de vrijheid van Nederland en vindt een onderscheiding op zijn plaats. Op maandag 10 mei om 10.00 uur werden de twee Mobilisatie-Oorlogskruisjes dan ook uitgereikt op zijn adres in Hoevelaken. Zijn even zo trotse ouders Hennie en Paulien, woonden de uitreiking bij. Kolonel der Huzaren van Dalen overhandigde de kruisjes aan de trotse nabestaanden. Valery maakt een diorama waarin de kruisjes verwerkt worden, zodat zijn grootouders eervol herdacht zullen blijven. Deze krijgt een mooi plaatsje bij zijn ouders Hennie en Paulien in huis.