Alan kijkt toe hoe zijn 'pal' Paul van Druten het Desperate Denn materiaal in een You Tubu link verwerkt. Foto: Henri Walterbos

Alan kijkt toe hoe zijn 'pal' Paul van Druten het Desperate Denn materiaal in een You Tubu link verwerkt. Foto: Henri Walterbos

Alan Gascoigne (72) lanceert 45 jaar oud stukje muzikale nalatenschap

Algemeen

‘Ik dacht ‘ik wil dit nog op internet hebben veurdat ik de piepe uut goa’’

Door Henri Walterbos

LICHTENVOORDE - Voordat hij naar Nederland kwam, als ‘Englishman in Lichtenvoorde’ bij Mueller Europa aan de slag ging, bij café ’t Slöfke (nu De Zaak) in hetzelfde Lichtenvoorde Normaal-bassist Willem Terhorst aan de stamtafel ontmoette die hem bij Normaal haalde, had Alan al een hele muzikale carrière achter zich in zijn vaderland. Hij speelde in een vol Wembley, in het voorprogramma van zijn held Chuck Berry, ontmoette grootheden als Lemmy van Motörhead en Rory Gallagher die hij zes keer zag met zijn band Taste en hem evenzoveel vluchtig sprak. “Rory was zeer aanspreekbaar, een goeie kerel en geweldige muzikant.”

Grote successen
Alan is meer dan gitarist van Normaal waarmee hij grote successen vierde en later met Bennie Jolink nog deel uitmaakte van het oude-krasse-knarren gezelschap De Pensionado’s nog een cd opnam en optrad. Hij hield het materiaal wat hij allemaal nog meer gedaan had voor zich. Tot het moment dat hij oktober 2019 naar buiten trad met het nieuws dat bij hem een tijd terug de diagnose Parkinson was gesteld en hij het niet meer kon verbloemen. Ineens vond hij het tijd worden zijn muzikale nalatenschap die nog op de plank lag naar buiten te brengen, met liefhebbers te delen. Zo lanceerde hij afgelopen jaar de tot dat moment nog steeds op de plank liggende country-cd ‘Restless wind & assorted Country songs’, met eigen werk en Alan zelf als zanger/gitarist, op YouTube. Ruim 20 jaar geleden nam hij het album op met de mannen van het toenmalige Normaal. Hij verraste er velen mee.

Historisch materiaal
Deze week verschijnt ‘Original tapes’ van Desperate Dann op You Tube, met 45 jaar oude opnames van de band waar hij midden jaren ‘70 mee door Engeland toerde. Historisch materiaal voor de ware liefhebber, met op de ‘hoes’ de originele tapes waar de nummers afkomen, voorzien van Alan’s bijschrift; ‘Desperate Dann were a blues rock band in Nottingham England in the mid seventies. We played mainly in Nottinhamshire and places such as Liverpool, Shefield Chesterfield Corby, Northhampton e.t.c. We played 99% our own material, these live tapes are what remain 45 years later. The band: Alan Gascoigne (Guitar), Tim Disney (Vocals, Harp), Steve Otter (Drums), Mick Wheat (Bass).’ “Met dezelfde mensen had ik nog meer bandjes, want die bas en drums die zijn zo ‘fucking good.’ We zijn ook nog met het busje naar Nederland gereden in 1977. Hebben we gespeeld in de Melkweg en Paradiso in Amsterdam, het Pakhuis in Groningen en in Nijmegen ergens.” Terug in Engeland kwam Alan in een zware periode terecht. “Steve’s vader overleed. Zijn moeder werd hysterisch, moest een inrichting in. En de zoon van de vriendin van onze nieuwe bassist Drag (Mick ging in jazzbands spelen, HW) werd ziek, kreeg MS, was binnen een maand overleden. Ik stortte zelf ook in. Een half jaar daarna ben ik in mijn eentje terug naar Amsterdam gegaan. Een half jaar later zat ik bij Mueller Europa en kwam ik in beeld bij Normaal. Zo kan het gaan.”

‘All over the midlands’
“Toen ik nog in Engeland woonde speelde ik daar ook al in bandjes. Mijn favoriete bandje was Desperate Dann, met mijn kameraad Tim Disney waar ik ook de nummers mee schreef. Een jaar of vier hebben we bestaan. Hij is al overleden maar heeft ook nog in Lichtenvoorde gewoond. We speelden ‘all over the midlands,’ zo’n beetje. Vooral in ‘pubbs’ en kleine clubs. We hadden heel veel fans. In Mansfield zat een goede club, The Golden Diamond. Daar speelde in die tijd ook Trapeze, een band van Deep Purple bassist Glenn Hughes. We namen in die tijd onze optredens op, en al die originele tapes heb ik nog steeds. We hebben de nummers nooit op kunnen nemen bij een maatschappij. Hadden we weinig geluk mee. Ik heb de opnames van de optredens 45 jaar goed bewaard, maar nooit iets mee gedaan. Ik wilde er graag nog iets mee doen, maar het kwam er niet van, en zijn ze maar blijven liggen. Misschien in de vorm van een cd maar ik vertrouw niemand meer in de muziekindustrie, wilde ze niet uit handen geven. De muziekindustrie is verschrikkelijk. Die mensen zijn er alleen maar voor zichzelf. Ik bun een oude knakker. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik heb nog steeds ‘fun’ met mijn gitaren. Met al die sociale media ‘and stuff’ heb je nu meer mogelijkheden en was mijn zoon Sean in de gelegenheid er iets mee te doen. Hij heeft een analoge studio in Amsterdam. Hij kan heel veel met die ‘stuff’. Sean heeft het klaargemaakt voor YouTube. Hij heeft er geluidstechnisch niets mee gedaan; het is zoals het is, ‘but it’s oké.’ In Spotify ben ik niet geïnteresseerd. Ik vind het vooral mooi dat oude fans ervan kunnen genieten en hun hun eigen herinneringen terug te geven. Het is dan leuk om op Facebook af en toe reacties te zien. Het volume wisselt per nummer soms, maar dan zet je het maar harder of zachter,” lacht Alan. Op de nummers ‘Toad’ van Cream en ‘Black crow blues’ van Bob Dylan na zijn alle nummers van de hand van Alan en zijn ‘buddy’ Tim Disney, waar hij in Nederland ook nog mee in de formatie White Heat (later Tim Disney Band) speelde.

Serieuze ondertoon
“Ik dacht ‘ik wil dit nog op internet hebben veurdat ik de piepe uut goa,’” lacht hij de wel degelijk serieuze ondertoon zelf weg. “Ik vond dat het tijd werd om te doen. Met de Parkinson is het min of meer nog steeds hetzelfde. Ik tril niet,” steekt hij zijn handen vooruit. “Het laatste jaar heb ik wel erg last van mijn rug en heupen, en het lopen. Ik heb fysiotherapie en zie wel hoe het verder gaat. Deze week moet ik weer naar het ziekenhuis in Winterswijk naar Dokter Smit, ‘de Parkinson-dude’. Ik hoor wel wat die zegt. Ik voel me redelijk. Als ik zie hoe het met Rob de Nijs en Ernst Daniel Smid gaat, dat gaat veel sneller. Dokter Smit zei al tegen mij ‘maak je zelf niet druk, lees niet op internet. Er zijn geen twee Parkinsonpatiënten met hetzelfde. Alles is individueel. Mijn geheugen is nog steeds hartstikke goed.”

Vrij ‘excited’
Alan ziet uit naar de lancering van de ‘Original tapes.’ “Ik ben er zelf ook vrij ‘excited’ van,” bekent hij. “Van sommige liedjes waren meer versies, maar ik heb de beste er uitgepikt. “Het is in eerste instantie voor de mensen in Nottingham die mij kennen, maar Paul (van Druten, HW) vond dat ik het breder moest lanceren, voor alle Gaspiepe fans, Normaal-fans en de liefhebbers van deze muziek.” Hij bewaart mooie herinneringen aan de periode met zijn Engelse makkers. “Tijdens een optreden knapte er een keer een knopje van de gitaar waar de schouderband aan vast zat. Ik dacht ‘shit’, wat moet ik nou? Heb ik de gitaar achter mijn hoofd gehouden, speelde ik uit de nek. De volgende keer kwamen ze me vooraf al vragen of ik dat weer ging doen,” lacht Alan hard. In Normaal haalde hij het kunstje steevast uit bij ‘Kleine Dinie,’ de vertaling van ‘Little Queeny’ van zijn held Chuck Berry. “Het publiek vond dat te gek. Het Normaal-publiek is daar het juiste publiek voor. Mooi volk.”

Op de site van Roomse Herrie (roomseherrie.nl), onder Alan Gascoigne, en op YouTube staan de enige bewegende beelden van Desperate Denn, in de vorm van het reünie concert van de band, in Nottingham, begin jaren 90. http://www.roomseherrie.nl/poparchief/alan-gascoigne

Klik hier om de ‘Original tapes’ te beluisteren. 

Desperate Denn tijdens 'the Reunion concert'. Eigen foto
De originele tapes waar de nummers afkomen. Foto: Sean Gascoigne

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant