Afbeelding

Smaklig måltid

Algemeen

Smaklig måltid

Het was op een zonnige zaterdagmiddag dat wij het plan hadden opgevat de Ikea in Duiven te bezoeken. Een van de Kiezel-kinderen maakte na een verloren coronajaar een vliegende herstart die er vooral uit bestond de nodige feestjes, introductiebijeenkomsten en andersoortig drankgelag af te lopen. Deze manier van inburgeren legde hem in ieder geval geen windeieren; in een oogwenk wist meneer een kamer in een mossig doch gewild studentenhuis te bemachtigen.

Op dus naar die blauwe blokkendoos aan de A12 voor een nieuw bureau, boekenkast, servies, potten, pannen en wat de student van tegenwoordig zoal nog meer nodig heeft. Na op de derde verdieping van de parkeergarage geparkeerd te hebben, betraden we het walhalla van de Billy boekenkasten en de Kipplan slaapbankjes. Achteraf gezien had ik dit klusje beter aan mijn partner over kunnen laten, gewend als zij is aan langdurig shoppen in giga woonwinkels. Zo kwam het dus dat wij na een ellenlange slentertocht langs al die trendy ingerichte woonkamers, keukens en slaapkamers totaal murf geslagen waren en door de bomen het bos niet meer zagen. Godzijdank diende zich als een licht aan het eind van de tunnel het restaurant aan voor de broodnodige versterking van de inwendige mens. 

Maar nadat we ons al een uur lang tussen het rond krioelende publiek hadden begeven, mochten we uitsluitend op vertoon van een geldige gezondheidspas de eetzaal betreden. Alleen zo konden alle gasten in absolute veiligheid hun Svenska köttbullar verorberen, aldus de dienstdoende floormanager. Aangezien niemand binnen de familie Kiezel over een dergelijk document dan wel app beschikt en zelfs een coffee to go niet tot de mogelijkheden behoorde, ging de zo dringend benodigde time-out aan onze neuzen voorbij. Naar de wc gaan mocht nog wel. Ik denk dat de SKITDOSA-dixies waren uitverkocht.

Het humeur van de uitgehongerde post-puber begon ondertussen dusdanige kleerscheuren te vertonen, zeker toen bleek dat we pas de helft van het totale winkeloppervlak hadden doorkruist, dat we moesten concluderen dat verder winkelen geen zin meer had. Langzaam maar zeker lukte het om ons door de mensenmassa naar de uitgang te begeven, onderwijl nog een vette wifi-speaker meegraaiend, zodat ons tripje naar de Zweedse meubelgigant volgens zoonlief niet helemaal voor niks was geweest. 

Met de Big Tasty Bacon op schoot en een ondertussen wegsmeltende Mc Flurry op het dashboard, zelfs bij een wegrestaurant die van de coronaregels is uitgezonderd waren we niet welkom, zetten we weer koers naar Oost Gelre. “Ben ik in ieder geval mooi op tijd voor mijn nieuwe baantje vanavond”, zo liet zoonlief zich ontvallen. Hij mocht die avond voor het eerst aantreden als gastheer in een lokale horecagelegenheid. Aangezien ik deze ruige kroeg goed ken en het woord ‘gastheer’ daar niet direct mee in verband bracht, vroeg ik hem wat ie daar nu eigenlijk ging doen. En terwijl hij zichtbaar de laatste happen van zijn hamburger weg kauwde, trok er een grote grijns over zijn gezicht. “Gasten controleren op hun QR-code” was het ontluisterende antwoord.


Kees Kiezel

keeskiezel@outlook.com

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant