Afbeelding

Februari is de ergste maand

Onlandse tijdingen

Februari staat voor de deur en we weten: dat is niet best.
Er zijn maar weinig mensen die vreugde beleven aan februari.
Maar het is de maand van carnaval, zult u tegenwerpen, maar dat feest is natuurlijk uitgevonden om februari minder vreselijk te laten lijken.
Vergeet niet: ook Aswoensdag valt in deze maand, om ons eraan te herinneren dat we allen zullen sterven.
Er circuleerde een Amerikaans filmpje op de sociale media waarin een wat depressief ogende verslaggever verslag doet van februari.
Hij staat op een grauwe, mistige dag in een grauwe straat in een grauwe stad en zegt: ‘Februari is de ergste maand van het jaar, maar het is een eerlijke maand, het laat het leven zien zoals het werkelijk is. Ik bedoel: kijk eens naar die gebouwen hier, het lijkt wel of er geen licht in zit, terwijl het een werkdag is. Alsof hier iets groots gebeurde dat nu voorbij is. Dat is februari.’
Dan neemt hij de kijker mee de straat op, een grauwe straat met nauwelijks leven erop, alleen stoplichten die op rood staan en af en toe een gebogen figuur in het voorbijgaan. ‘Het lijkt wel alsof de mensen hier een straf ondergaan.’
Zelfs het land gaat gebukt onder februari. ‘De vogels zijn vertrokken naar Florida, die vogels althans die het zich kunnen permitteren.’
De moedeloze verslaggever besluit zijn reportage aldus: ‘My father used to say: if you can live through February you can live another year.’

Ik wil zaken hier niet erger maken dan ze al zijn.
Maar februari wordt aan het eind van januari, ook al zo’n vrolijke grijsgrauwe maand, nog voorafgegaan door de dag waarop wereldwijd de Holocaust wordt herdacht. Die datum, de 27ste januari, is natuurlijk door de geschiedenis bepaald. Op die dag in 1945 werd het vernietigingskamp Auschwitz door de Sovjets bevrijd.
De dag werd dit jaar ook herdacht in de Duitse Bondsdag in Berlijn.
Dat zijn vaak indrukwekkende bijeenkomsten.

Dit jaar was Rozette Kats, Joodse Holocaust-overlevende uit Amsterdam, uitgenodigd om regering, parlement en meerdere hoogwaardigheidsbekleders toe te spreken.
Rozette Kats, tachtig nu, werd als klein kind in de oorlog door haar ouders afgestaan aan niet-joodse pleegouders. Van hen kreeg ze de naam Rita.
Haar vader en haar hoogzwangere moeder werden opgepakt en naar kamp Westerbork gebracht waar haar moeder beviel van een zoon.
Niet lang daarna werden ze gedeporteerd naar Auschwitz, waar moeder en baby meteen werden vergast en vader na vier maanden dwangarbeid werd vermoord.
Toen Rozette zes jaar oud was vertelde haar pleegvader haar wie haar werkelijke ouders waren en dat ze door de nazi’s waren vermoord.
Het was veel te veel om te bevatten.
Ze begreep ook niet wat Joods zijn betekende.
Haar halve leven lang leidde ze een dubbelleven.
Tot ze ontdekte dat er meer waren zoals zij.
Rozette Kats sprak heel rustig daar in de Bondsdag en in onberispelijk Duits.
Je kon in die reusachtige zaal een speld horen vallen.
Het moest nog februari worden, maar bij alle menselijke neiging te vergeten of te verdringen zijn moedige getuigenissen als de hare een lichtpunt in de duisternis.

Wim Boevink

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant