Afbeelding

Oerend Smart | Sterke vrouwen

Opinie

Een tijd geleden werd ik geïnterviewd voor een serie ‘Sterke vrouwen’. Ik krijg jeuk van de slagzin ‘sterke vrouwen’. Dat zit hem denk ik in het feit dat het impliceert dat er ook zwakke vrouwen zouden zijn. Maar ook omdat de vrouw pas wat lijkt voor te stellen als zij het adjectief ‘sterk’ krijgt toebedeeld. Meer in het algemeen stoor ik me aan de lofzang op vrouwen, louter omdat ze vrouw zijn. Daden kunnen lof verdienen, niet je sekse of gender.

Laat er geen misverstand over bestaan: ik ben groot voorstander van gelijke behandeling van eenieder. Maar het valt me op dat strijdbare, feministische vrouwen vaak eigenschappen najagen waarvan ik me afvraag of dat nou precies is wat we nodig hebben.

Zo las ik in een interview van HUMAN met publieksfilosoof (en sinds kort hoogleraar) Stine Jensen dat je je als vrouw vooral niet ‘alleen met je voornaam moet voorstellen, maar ook en vooral met je achternaam. En als het even kan, ook met je volledige titel om te laten zien dat je een geleerde vrouw bent.’

Een vergelijkbaar streven waar ik weinig mee kan: koste wat kost meer vrouwen in topfuncties. Uiteraard ben ik voorstander dat topfuncties qua genderverhouding meer in balans zijn. Maar het dwingende discours dat je als vrouw absoluut een baan moet hebben naast jonge kinderen - het liefst fulltime - om geslaagd te zijn... Ik weet niet met welk nieuw juk de vrouw zich opzadelt.

Misschien ben ik allergisch voor de verongelijkte vechthouding. Of stoor ik me aan de geldingsdrang, de competitie en het profileren. Of aan het slachtofferschap. Of aan het gemakkelijke aanwijzen van een schuldige - de man - die verantwoordelijk zou zijn voor het onderdrukte lot van de vrouw in onze maatschappij (wie zegt dat de man zit te wachten om continu ‘de sterke’ te moeten zijn?). Of aan het niet bevragen van de wenselijkheid van de ‘mannelijke’ status quo, maar die klakkeloos lijken te willen kopiëren.

Brengt de strijdbare houding ons naar een maatschappij die meer in balans is, en waarin eenieder een gelijke behandeling krijgt? Volgens mij oogst je met strijdbijlen alleen maar strijdbijlen. Door de ander als onderdrukker en zondebok aan te wijzen, kweken we geen wederzijds begrip en verbinding (waar we volgens mij naar streven), maar wekken we vooral ergernis bij de beschuldigde, die ook weer zijn frustratie wil ventileren. En zo verhardt de boel nog meer (neem de zwarte pieten-discussie).

Ik hoop dat we de machtsstrijd verruilen voor een wederzijds openhartig gesprek. Dan transformeert krenking misschien in kwetsbaarheid en komen we in plaats van macht nog eens bij liefde uit.

Sylvia Heijnen is oprichter van de Koppelkerk - vrijplaats voor kunst en cultuur in Bredevoort

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant