Afbeelding

Een lente en een paar geluiden

Opinie

Een lente en een paar geluiden

Het begin van Mei, min of meer, en van mei. Dat heeft een aantal van die dagen waar je wel wat ruimte mee kunt vullen.

Het begint op 1 mei met de Dag van de Arbeid. Hier in Nederland doet vrijwel niemand daar iets aan, maar in het buitenland leeft het meer. In Parijs loopt het elk jaar uit op rellen en in sommige oorden zingen wat verstokte ouderwetse socialisten nog weleens de Internationale.

Een beetje socialistischer mag het in Nederland trouwens wel weer worden wat mij betreft, vooral fiscaal dan. Dat schoot me als harde werker met een relatief bescheiden vermogen nog eens te binnen op de de aangifte-deadlinedag.

Er was ook nog het Suikerfeest. Maar zolang dat geen vrije dag is en ik niet van zoetigheid bij de thee hou, sla ik dat maar over.

4 mei de Dodenherdenking. Ik wil dan alleen zijn. Om mensen te missen die ik nooit gekend heb. Ik wil geen toespraak, geen gedicht, geen muziek, geen trompetsolo, geen volkslied, geen spiegelingen. Ik wil helemaal niks horen en zien, al is het maar een aantal minuten.

En ik wil zeker geen spelend kind van onopgevoede ouders horen tussen acht uur en twee minuten over acht.

5 mei Bevrijdingsdag. Helaas ook niet voor iedereen een vrije dag. Met wel weer - eindelijk weer, nu we ook van corona ‘bevrijd’ zijn - bevrijdingsfestivals, met hier en daar obligate praatjes van bevrijdingsambassadeurs, (semi-)bekende Nederlandse artiesten voor zover ze nog vrij zijn van grensoverschrijdende smetten.

En dan 6 mei, het vierde lustrum van de moord op Pim Fortuyn. Wat zou er van hem en Nederland terecht zijn gekomen als hij premier was geworden? Hij heeft het nooit waar kunnen maken, maar aan de andere kant is hij ook nooit tegen kunnen vallen.

Nou ja. In elk geval genoeg redenen om een kaars op te steken deze week. Netjes op een kaarsenstandaard, niet tussen de dijbenen van iemand, zelfs niet als diegene wakker is.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant