K(l)aagzang
OpinieK(l)aagzang
Terwijl de wind en regen om het huis heen jagen, zit ik op mijn zolderkamertje te broeden op deze column. Eerlijk gezegd voelt het wel een beetje nostalgisch zo, gezeten onder een oud wollen dekentje achter mijn laptopje. Ik begin me al haast een echte schrijver te wanen. Zo eentje die op een oude Remington bij kaarslicht bloederige thrillers uit zijn duim zuigt, verhalen waar je ‘s nachts geen oog meer van dicht doet.
Een spannend boek heb je tegenwoordig niet meer nodig om ‘s nachts wakker te liggen. Hyperinflatie, oorlogsdreiging, stijgende coronacijfers, woningnood, stikstofproblematiek, genderkeuze, energie-armoede. De keuze is reuze en slaapgebrek is voor velen geen onbekende. Vooral eigenaren van energie-intensieve ondernemingen maken lange nachten; de angst om je bedrijf te verliezen grijpt ze naar de strot. Blijft straks alleen nog de bakker, snackbar of slager over wiens energiecontract het laatste afloopt? De regering zal het allemaal een worst wezen.
Volgens mevrouw Kaag en haar ambtenaren zijn faillissementen in het mkb niet erg aangezien ze niet zorgen voor maatschappelijke ontwrichting. Nou, als er nu al vragen worden gesteld in de gemeenteraad over de slechte bezorging van de Elna en Groenlose Gids, staat er ons nog heel wat te wachten als straks het halve mkb, de bedrijfstak die niet alleen de banenmotor van ons land maar ook de motor van lokale kranten is, gehalveerd wordt. Geen kleurrijke advertenties of informatieve advertorials meer waarmee de correspondenten, redacteuren, vormgevers en bezorgers van deze krant betaald worden. De advertentieverkopers laat ik even buiten beschouwing. Die kunnen dan immers elders in het bedrijf worden ingezet waarmee het verspreidingsprobleem direct is opgelost.
Zelf draagt mevrouw Kaag ruiterlijk haar steentje bij aan de energie-armoede; de droger blijft uit en de afwas doet ze weer gewoon met de hand in een teiltje. In welk van haar vijf huizen ze dat precies doet, vertelt ze er niet bij. Het voetvolk lijkt ondertussen in een heuse nachtmerrie terechtgekomen te zijn. Als politici het contact met de realiteit zijn verloren, de ene crisis na de andere veroorzaken en steeds luider wordende protesten en smeekbedes negeren, dan wordt het immers pas echt spannend.
