Alberti-Infantino 5-0

Ik heb het toch gedaan afgelopen maandag. Naar de WK-wedstrijd Senegal-Nederland gekeken. Niet de hele wedstrijd, maar toch een flink deel. Ik heb ook niet constant aandachtig gekeken, daar is voetbal sowieso te saai voor, ik heb nog nooit een wedstrijd gezien die van het begin tot het eind het kijken waard was. Of het moet die slachting zijn van Brazilië door Duitsland op het WK van 2014: 7-1 voor onze Nachbarn.

Maar ik heb dus toch al gekeken naar het verfoeide WK voetbal in Qatar, niet alleen Nederland maar ook naar wat andere wedstrijden. Alleen maar fragmentarisch hoor, geen hele wedstrijden, ik zal ze leren.
Het indrukwekkendste moment was het demonstratief niet meezingen met hun eigen volkslied door de voetballers van Iran. Nogal minder indrukwekkend was dat Virgil van Dijk, de aanvoerder van Oranje, zijn One Love-band niet omdeed om een gele kaart te vermijden. En onze zuiderburen mogen hun kleurrijke opwarmingsshirt niet dragen; ook de duivels hebben inmiddels toegegeven.
Ik begrijp het ook nog wel: de maffiose FIFA dreigde niet alleen met financiële sancties maar ook met sportieve sancties. De wereldvoetbalbond zit natuurlijk ook in een moeilijk parket: heb je voor veel geld je toernooi verkocht aan een misdadige maar rijke regering, gaan Europese voetballers moeilijk doen.

Los van alle terechte discussies eromheen, is het WK sowieso al minder aantrekkelijk dan andere edities. Omdat het niet in de zomer is. WK en ook EK voetbal, dat hoort bij de zomer. Oranje versierde straten, buren die samen voor hun huis kijken, ook in de niet-volksbuurten waar de tuinstoelen meestal in de achtertuin blijven. Slechte meezingers van Hazes-adepten en overbodige oranjetroep van supermarkten. Al die gezelligheid is er gewoon nu niet.
Het zou mooi zijn dat Oranje snel wordt uitgeschakeld. Niet dat dat iets aan de mensenrechten in Qatar of de corruptie binnen de FIFA verandert, maar dan ben ik tenminste van mijn dilemma’s af.

En dan kijk ik weer meer naar andere programma’s. Zoals een serie waarin Willeke Alberti werd gevolgd: Spiegelbeeld. Afgelopen zaterdag de laatste aflevering. Er is geen enkel nummer van Willeke dat ook maar in de buurt van mijn Top 2000-stemlijst zal komen, maar ik heb zelden een sympathieker en authentieker iemand voorbij zien komen. Wat een verademing vergeleken met alle camerabewuste reality-tv-nono’s de laatste jaren. En Willeke ziet er nog steeds heel wat frisser uit dan de 25 jaar jongere Rachel Hazes. Nou is dat natuurlijk niet zo moeilijk, Conny Vandenbos ziet er waarschijnlijk nu nog steeds frisser uit dan rokende Rachel.
Willeke is zo iemand aan wie je je schoolrapport laat zien en die je dan een kopje thee geeft en zegt dat een zes toch ook een voldoende is. Deze wereld heeft meer Willeke Alberti’s nodig. Telkens weer. En minder Gianni Infantino’s.

Vorig jaar stond er geen enkel nummer van haar in de Top 2000, dus nou begin ik toch te twijfelen over mijn stemlijst.