Afbeelding

Onzichtbaar

Opinie

‘Zal ik een gedicht voor haar schrijven?’

Dit dacht ik na een gesprek op Twitter met Brenda Rosendahl uit Lievelde. Zij heeft last van een aandoening die aan de buitenkant niet zichtbaar is. Die last bestaat niet alleen uit de aandoening zelf, vertelt Brenda, die te volgen is onder de twitternaam @AtelierCreaRose. 

De bijkomende last is tweeledig. Mensen zien niks aan je en weten niet dat je wellicht moe bent of pijn hebt. Ze kunnen dat ook niet weten maar soms kun je proberen om bij ontmoetingen niet gelijk te oordelen. 

Een ander deel van het leed blijkt het onbegrip te zijn van de buitenwereld. Mensen die iets menen te moeten vinden van haar mate van inspanning bijvoorbeeld. “Ze gaat anders wel naar de kermis. Dus zo erg is het niet.” “Niets van aantrekken” lijkt makkelijk gezegd. Maar onbegrip en oordelen doen pijn.

Deze week mag Brenda het twitteraccount @NBuitenbeentjes overnemen, een week waarin ze verslag zal doen van het leven met onzichtbaar lijden.

Omdat haar verhaal me raakte besloot ik een gedicht voor haar te schrijven. Ik bedacht een pakkende titel: “Onzichtbaar.” Het lukte goed. Ik zocht voor de zekerheid even op Google of er misschien niet al zo’n gedicht bestaat. En wat blijkt? Zeker zeventig gedichten met de titel ‘Onzichtbaar’. Goed… Mijn gedicht kon de prullenbak in.

Hoe kon ik haar dan vertellen dat ik met haar meeleef? En dat ik haar begrijp? Want ik begrijp haar maar al te goed. Toen ik twintig jaar geleden de stoeprand niet meer op kon komen - zó moe was ik van de longembolieën waaraan ik niet geholpen kon worden - werd ik regelmatig boos en luidruchtig aangesproken door mensen die het asociaal vonden dat ik op een invalide parkeerplaats ging staan met mijn auto. Zelfs al toonde ik daarna de kaart. Ik kon toch lopen? Aanstelster. Hoe vaak heb ik in die tijd niet verzucht: “Ik wou dat mijn benen eraf waren. Dan kon iedereen tenminste zien dat ik ziek ben.” Maar dat is natuurlijk de omgekeerde wereld.

Ik vertelde mijn omgeving over de column die ik aan het schrijven ben. Eén van mijn vrienden wees op het krachtige en vooral open boek van Sjoukje Geelink en Marleen Koppelman. Het heet ‘(On) zichtbaar’. ( Een veel betere titel inderdaad!) Het bevat foto’s van mensen die dagelijks lijden, foto’s die het onzichtbare zichtbaar maken. Op de site sjoukjefotografie.nl lees ik ‘Een vriendelijke glimlach vertelt bijna nooit het echte verhaal. Wij leven beide continu met pijn, maar daar ziet niemand wat van. Om ons onzichtbare lijden en dat van lotgenoten zichtbaar te maken zijn we het project (On) zichtbaar gestart.’ De foto’s worden begeleid door gedichten. Ik gun het iedereen om te weten van het bestaan van dit boek. 

Ik wist wat ik kon doen om Brenda en al die anderen een hart onder de riem te steken. Eigenlijk was ik het al aan het doen: Schrijven. En daarom is mijn column deze keer een hart onder de riem voor jou, Brenda. Veel succes met je bijdrage voor @NBuitenbeentjes!


mirjam@writeme.com

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant