Afbeelding

Zaterdagmiddag

Algemeen

Zaterdagmiddag

Ik was op het kerkhof afgelopen weekend. Ik word daar rustig van.

Even weg van al het gedoe en beseffen dat een groot deel van alles wat we doen, waar we ons druk over maken, waar de media over schrijven, vaak inderdaad maar gedoe is.

Langs graven lopen, sommige namen herkennen. Je regelmatig de dood van iemand nog herinneren. O ja, dat weet ik nog, dat dat verhaal rondging.

Maar ook beseffen hoe vergeten je sommige mensen kunt zijn.

En weten hoe je sommige mensen nooit zult vergeten, al hebben ze geen stukje grond, maar alleen een naamplaatje in de wind.

Het blijft ontroerend - ook al heb je degene nooit gekend of zelfs niet kunnen kennen - om te zien hoe kort sommige mensen maar geleefd hebben.

Het idee dat iemand nu inmiddels aan zijn pensioen toe zou kunnen zijn, als hij niet na een paar maanden in de jaren vijftig overleden zou zijn. Misschien wel stadsgids in Groenlo zou zijn, of vrijwilliger bij Longa, of penningmeester bij Zieuwents Belang.

Als je iemand wel heel goed gekend hebt, is het gevoel natuurlijk van een heel andere orde. Als je iemand hebt gekend in haar heel vroege vroeger, klein genoeg om met twee handen helemaal vast te houden.

Als je iemand als verjaardagscadeautje een spelletje hebt gegeven, geschikt voor kinderen vanaf 8 jaar. Nog maar 1 jaar wachten dus, maar ze is wel slim, ik denk dat ze het nu al wel kan, en anders: zo’n bordspel bederft niet. Zelfs in de digitale tijd is het vaak tijdloos, zo’n spel wel.

Dan wil je niet een paar jaar later in plaats van een cadeautje een bosje bloemen op twee vierkante meter zand leggen.

Maar soms heb je niks te willen. En ook niks anders te schrijven. Niet op zaterdagmiddag en ook niet op dinsdagmorgen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant