De tranen van Alfons
Het is op één van die bekende donkere dagen vóór de Kerst in het jaar 2009. In zijn woning aan de Winterswijkseweg in Vragender staart hij met tranen in de ogen naar een prachtige foto van zijn drie maanden eerder, op 57-jarige leeftijd overleden sympathieke echtgenote Ankie. Inmiddels vijf jaar later heeft hij ervoor gekozen om de vrouw, waarmee hij 34 jaar gelukkig was getrouwd, op te gaan zoeken.
Hoe gek het misschien ook klinkt, maar ondanks het grote verdriet beleefde ik met de in Vragender op handen gedragen Alfons Spexgoor op vrijdag 18 december 2009 een voor mij onvergetelijke avond. Ik mocht bij hem op bezoek komen, omdat ik als redacteur van Elna en Groenlose Gids deze energieke dorpsheld had uitgenodigd voor de rubriek 'Vrijwilliger van de maand'. Natuurlijk kende ik Alfons al goed, ook al was het alleen maar vanwege één van zijn grootste hobby's: de voetballerij. Maar dat was niet de reden dat hij toestemde om aan het interview zijn medewerking te verlenen. Zijn reactie destijds: 'Dat ik hieraan meewerk, heeft alleen met vrouwlief Ankie te maken. Om in deze krant uitverkoren te worden tot vrijwilliger van de maand, zie ik vooral als een eerbetoon aan haar. Mijn vrijwilligerswerk in het algemeen en dat voor de voetbalvereniging KSV in het bijzonder had ik namelijk nooit kunnen doen zonder haar.'
Toen ik onlangs kennis nam van de dood van Alfons, gingen mijn gedachten weer terug naar die bewuste vrijdagavond. Het onder het genot van een kop koffie en daarna vanzelfsprekend een heerlijk biertje een inspirerend en bovenal gevoelig gesprek voeren met een voorbeeldige en dus gedenkwaardige vrijwilliger, ondernemer, vader en opa. Toen ik hem ongewoon laat op de avond bij het weggaan een hand gaf, waren zijn woorden: 'Het leven gaat verder!' Het leven ging inderdaad verder en het noodlot sloeg andermaal toe, toen begin 2012 zijn 34-jarige zoon Iwan overleed. Ook toen, nu bijna drie jaar geleden, heb ik het voor mij steeds meer waarde krijgende interview geraadpleegd. Daarbij andermaal geraakt door de door mij opgeschreven woorden van Alfons: 'Ik ben supertrots op mijn kinderen, bij wie ik dag en nacht terecht kan. Wat zoon Iwan betreft, ben ik niet alleen voor mij, maar in het bijzonder voor Ankie onvoorstelbaar blij dat hij in ons bedrijf werkzaam is. Ankie weet nu waar ze het altijd voor gedaan heeft en ik weet nu waarvoor ik het nog steeds doe!'
Ondanks deze eigenlijk niet te dragen tegenslagen, bleef Alfons met aan zijn zijde nieuwe geliefde Wilma de verantwoordelijkheid dragen voor onder andere het familiebedrijf Gelre Mataalwaren B.V. en probeerde daarnaast al het aangename uit zijn privé- en verenigingsleven te halen. Dit alles tot de morgen van de vijftiende januari 2015 toen deze hardwerkende ondernemer het leven hier op aarde achter zich liet om te kiezen voor een welverdiend oneindig VIP-arrangement in het hiernamaals. Een plek waarnaar hij verlangde en dat alleen al om daar echtgenote Ankie en zoon Iwan weer te ontmoeten. Dit alles schrijf ik op, omdat ik zijn laatste en dus finale besluit hier op aarde steeds meer ga begrijpen. Naast zijn kinderen en kleinkinderen is het bedrijf altijd het belangrijkste onderdeel van zijn leven geweest. Alfons heeft ervoor gekozen om aan die insteek een vervolg te geven in het aartsparadijs met rechterhand Ankie en linkerhand Iwan in zijn directe nabijheid.
Wat er ook op mijn pad zou komen, ik moest in de afgelopen week aanwezig zijn bij de aan Alfons gewijde emotionele, indrukwekkende afscheidsbijeenkomst. Bij dat afscheid heb ik gefluisterd wat ik nu opschrijf: 'Alfons bedankt voor de avond op de achttiende december 2009 en deze column is helemaal voor jou!'
DE LIBERO
Reacties of tips:
delibero@contact.nl