Volgens de Torenwachter blijft medemenselijkheid altijd bestaan
Het zijn dagen van bespiegelingen, beste Grollenaren, en daar doe ik driftig aan mee. Het zou voor de hand liggen te veronderstellen, dat in de zich alsmaar verhardende samenleving geen plek meer is voor medemenselijkheid, of voor naastenliefde om maar eens een woord met een lang verleden te gebruiken.
Toch is dat niet zo. Dan moet je ook uitleggen waarom je dat vindt Torenwachter, zult u roepen. Dat ga ik ook doen. Het lijkt alsof de samenleving zich verhardt, maar dat wordt volgens deskundige onderzoeken ingegeven door de media. Nieuws is steeds meer wereldnieuws waardoor je steeds meer ellende van all over the world ziet die er vroeger 'niet was'. Die ellende was er natuurlijk vroeger ook, alleen werd die niet voortdurend op ons netvlies gebracht. Wat het oog niet ziet, dat het hart niet deert, dat was het een beetje. Om nog even wat verder in de tijd terug te gaan: we hadden hier veel missionarissen die in voor ons volledig onbekende streken en gebieden zorgden dat de heidenen daar van hun dwaalspoor werden afgevoerd en op het juiste christelijke pad werden gezet. Om de zoveel jaren kwam zo'n missionaris dan hier vertellen hoe het daar in een uithoek van de wereld ging. Hij had ook altijd geld nodig want er waren nog veel mensen die 'gekerstend' moesten worden. Gekerstend heb ik altijd een mooi woord gevonden. We hoorden dan ook van ellende, maar ja na een donatie dachten we: zo, dee könt zich doar voorlopig wal weer redden. We gingen over tot de orde van de dag en het duurde een hele tijd voor zich de missionaris weer meldde uit het gebied waarvan we de naam al weer helemaal vergeten waren.
Lang heb ik ook in de veronderstelling geleefd dat medemenselijkheid een echt christelijk beginsel was, een beginsel dus dat bij uitstek bij het christendom hoorde. En ik dacht in mijn eenvoud dat met de ontkerkelijking eveneens het verval van medemenselijkheid - de naastenliefde - zou inzetten.
Mooi stom, Torenwachter zult u roepen. Ja, dat is zo, maar ik ben ook maar een gewone Grolse man. Ik had het over de verharding van de samenleving. Ik dacht ook dat de medemenselijkheid die er nu, wonderbaarlijk genoeg, toch nog is, een soort compensatie vormde voor de toenemende ellende en verharding in de samenleving. Een soort tegenhanger dus die nodig is om alle ellende te kunnen opvangen.
Uit de onderzoeken blijkt nu dat het eigenlijk in Nederland heel goed gaat, dat we op allerlei terreinen beter en blijer uit de geschiedenis zijn gekomen en dat er dus eerder reden is voor juichen dan voor somberen.
Dat leidt dan weer tot mijn conclusie dat de medemenselijkheid niet voortkomt uit de enorme ellende die iedereen treft. Dan zou je kunnen denken dat al die drukte niet nodig is. Maar het onderzoek zegt dat de zorg om de ander op hetzelfde peil blijft. Dat bestaat gewoon nog. En dan kom ik eigenlijk tot de conclusie dat zorg om de ander blijft, altijd al geweest.
En we blijven dat gewoon doen. Het zal zich steeds op een andere manier manifesteren. Op dit moment zit het vrijwilligerswerk - wat je ook als een vorm van medemenselijkheid kunt zien - enorm in de lift. Op allerlei terreinen zie je mensen daar mee bezig. Heel veel voorzieningen zijn daar ook van afhankelijk.
Maar wat als die vrijwilligers ermee stoppen, zo hoor ik vaak.
De conclusie is dan dat dit niet zal ophouden; hooguit de vorm waarin het verschijnsel zich openbaart.
Torenwachter