Cadeautjes waar je niet op zit te wachten
Ik barst in tranen uit. 'Por favor sir, is there nothing you can do? Please? I don't understand', probeer ik wanhopig. Mauricio voelt zich duidelijk ongemakkelijk en trekt z'n schouders op. 'Un momento'. Hij loopt weg en komt terug met z'n collega die me het hele verhaal opnieuw uitlegt. In beter Engels deze keer. Hij moet hebben gedacht dat ik z'n verhaal niet begreep. Dat klopt ook, alleen lag het deze keer niet aan de taalbarrière. Ik kan het gewoon niet geloven. Ik moet het land uit. Binnen vijftien dagen.
Een boodschap van het
universum
Waarom? Omdat ik twee dagen te laat ben met m'n visum verlengen. Eigen schuld. En al het jammeren maakt weinig indruk op de latino's. Na vijf minuten geef ik me gewonnen en droog ik m'n tranen. Ik begin enthousiast te worden. Dit geeft mogelijkheden. Ik moet actie ondernemen. Dit is goed. Ik zit hier al drie maanden en misschien is het ook wel tijd voor wat anders. Carnaval in Brazilië misschien? Toen ik op de cruise stapte was dat mijn enige plan. Maar de prijzen schrokken me af en dus had ik het uit m'n hoofd gezet. In ieder geval, dat probeerde ik. Maar het zit er nog altijd. En met m'n behuilde gezicht, besluit ik dat dit het universum is dat zegt dat ik het gewoon moet doen. Die ticket boeken. And that's what I did!
'Het leven is geen generale repetitie'
Ik boekte m'n ticket naar Rio, reserveerde een hostel en kocht kaartjes voor een van de vele evenementen tijdens carnaval. Ik was helemaal in m'n element. Wat een nieuwe energie! Dit was het geld nu al waard. 'There is nothing that can get my smile of my face today!' riep ik al stuiterend door de co-working-space.
Een klap in m'n gezicht
Totdat ik het verschrikkelijke bericht kreeg. Al werkend, laat in de avond omdat ik nog zoveel energie had. Als een klap in m'n gezicht. 'I'm sorry, your friend just passed away'. Ik kon het niet geloven. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik wil het niet geloven. Totaal onverwachts. Op reis bouw je binnen korte tijd intense vriendschappen op en een van de mensen die ik iedere dag zie 'op kantoor' is er ineens niet meer. Hoe kan dit gebeuren? Het is zo oneerlijk. Boos en verdrietig. Meelevend met familie en vrienden. Maar behalve dat, nog iets. Strijdvaardig en vastberaden. Vastberaden om alles uit het leven te halen. Om niet voor safe te gaan. Je overleeft dit leven toch niet. Er is niets dat je kunt doen om dat te voorkomen. Maar zolang je er bent, leef dan ook! En laat je niet teveel afleiden door randzaken. Wat doet er echt toe? Als ik m'n ticket naar Brazilië nog niet had geboekt, had ik het nu direct gedaan.
Waar wacht je nog op?
En toen ik de taxi instapte naar huis, kon ik aan niets anders denken dan dat dit precies de reden is waarom ik de expedities wil organiseren. Niet omdat het nu populair is om aan jezelf te werken. Het gaat voor mij niet om teveel gepraat en geneuzel. Het gaat om dingen GEWOON DOEN! En dat is wat ik zo graag anderen ook wil laten ervaren. Als ik zie dat mensen in wacht-stand staan, dan doet me dat oprecht pijn. Want je kunt wachten tot je een ons weegt, uiteindelijk moet het leven toch echt van jezelf komen. Je weet niet hoe lang je hebt. Als je iets wilt, doe het dan gewoon. NU! Het leven is geen generale repetitie. En die les probeer ik uit te pakken als een cadeautje.
Jantien Klein Ikink