Afbeelding

Jantien Klein Ikink -

Sprakeloos op papier

Ik zit nu al een uur naar m'n scherm te staren. Een lege pagina. Opnieuw. Ik heb namelijk al twee columns geschreven, maar ik voel ze niet. Ik kan het niet opsturen als ik er eigenlijk niet achter sta. Dus ik begin met column nummer drie. Ik zit op m'n bed op de Nomad Cruise, net gedoucht en m'n lichaam moe van de hike die ik net heb gedaan op Menorca. Het frustreert me dat ik de juiste flow maar niet te pakken krijg, dus ter afleiding prop ik een muffin naar binnen. Klef. Bah.

De motor van de cruise ronkt en ik voel hoe we weer in beweging komen. Heerlijk vind ik het op het water. Veel van m'n collega's klagen over zeeziekte, maar ik doe het goed op de golven. Het wiegt me 's nachts lekker in slaap, op de dansvloer kan ik m'n slechte moves wijten aan het schommelen van de boot en ik moet goed eten zodat ik niet misselijk word. Ik heb niets te klagen hier op zee.

Ik zat erover na te denken waarom de een meer last heeft van zeeziekte dan de ander. Na een kort onderzoekje onder m'n collega's, kwamen we tot de conclusie dat het alles te maken heeft met letterlijk met de flow meegaan. Als je de golven probeert tegen te gaan en recht wilt lopen, dan krijg je er een zware kluif aan. Als je daarentegen gewoon lekker met de flow meegaat, dan is er niets aan de hand.

Misschien moet ik nu ook met de flow meegaan, bedenk ik me. Ik wil te graag iets tofs schrijven over alle te gekke mensen die ik in de afgelopen weken weer heb leren kennen. M'n last-minute tripje naar Barcelona waar ik op de scooter de stad door crosste. Het feit dat ik een hippie werd genoemd. Of over compromissen sluiten en hoe stom ik dat vind. Over wat voor een fijne gesprekken ik heb gehad met m'n beste vriendinnen, zussen en collega's over vriendschappen en relaties. En hoe te gek deze Nomad Cruise weer is. Er is zoveel te schrijven en toch heb ik al een paar dagen een writer's block.

Ik neem de laatste hap van m'n muffin en kijk uit het ronde raampje vanuit m'n kamer hoe we wegvaren vanaf Menorca. Potverdomme, ik ben gewoon opnieuw aan het cruisen met 250 digital nomads en kom op de meest te gekke plekken van Europa. Het kwartje valt. Ik heb geen writer's block. Ik ben gewoon sprakeloos. Sprakeloos door alle lieve mensen om me heen. Sprakeloos door alle liefde. Sprakeloos door de mooie verhalen die ik in een korte tijd weer heb mogen horen. Het is gewoon f*cking niet normaal hoe ik kan en mag leven. Ik krijg er kippenvel van.

Ik mag dan een praatjesmaker zijn. Een verhalenverteller. Schrijver. Maar soms. Heel soms… ben ook ik gewoon een keertje stil. Dat mag in de krant.