Rode baret-drager Rigilio ten Brincke liep acht kilometer met gebroken voet
'Zeg niet dat iets niet kan, dan doe ik het juist'
LICHTENVOORDE - De 19-jarige Rigilio ten Brincke is sinds 14 september de trotse eigenaar van de felbegeerde rode baret. De jongmilitair heeft de afgelopen zes maand keihard getraind, instructies vervloekt, angsten overwonnen en pijn verbeten. Met een gebroken voet wist hij de eindstreep te halen en mag hij één van de zwaarste opleidingen van Nederland op zijn naam schrijven en zich militair van de luchtmobiele brigade noemen.
Door Dinès Quist
Met zijn voet vers in het gips is Rigilio ten Brincke op zaterdag 15 september, een dag na het behalen van zijn luchtmobiele diploma, aanwezig bij de lokale veteranendag in Lichtenvoorde. Dit jaar met rode baret en zoals voorgaande jaren samen met zijn opa , zijn grote voorbeeld. Beide om respect te tonen aan hun helden. Veteraan kan Rigilio zich nog niet noemen, maar hij is er klaar voor.
In de afgelopen maanden is hij klaargestoomd voor het echte werk. "Je gaat in zes maand tijd fysiek en mentaal naar de klote", vertelt Rigilio. "Het is zwaar, maar ik vind het mooi die uitdaging met mijzelf aan te gaan." Dat je uit het juiste hout gesneden moet zijn om deze opleiding te voltooien, daarvan is Rigilio wel het bewijs. De jongmilitair lijkt van ijzer te zijn. Met een lengte van amper één meter vijfenzestig heeft hij niet direct het voorkomen van een soldaat, zoals in de film. Maar juist daar ligt zijn kracht, "Fysiek ben ik niet de sterkste maar ik red het op mijn mentale kracht. Zeg niet tegen mij dat ik iets niet kan, dan doe ik het juist."
Acht kilometer lopen met een gebroken voet
Dat Rigilio tot op het tandvlees kan gaan bewijst hij tijdens de eindmars van 25 kilometer met 30 kilo bepakking op zijn rug en het geluksdubbeltje van zijn moeder in zijn borstzak. Deze mars is het laatste onderdeel na een loodzware week waarin alle skills als vuurdoop samenkomen. De 84 van de 140 overgebleven soldaten hebben amper geslapen als ze om 21:00 uur aan de mars beginnen. "Marsen is niet mijn ding. Ik ben er te klein en te licht voor, maar het hoort erbij," vertelt Rigilio. "Door de zware trainingen had ik al last van mijn hamstring en lies. Tijdens het marsen werd de pijn steeds erger. Toen gingen we ook nog versnellen. Onze korporaal houdt van een fitte groep, en wilde de groep voor ons in halen. Toen trok ik het niet meer. Op de overgang van een verhard pad naar een zandpad, hoorde ik een knak in mijn voet. Ik voelde een felle steek en schreeuwde het uit van de pijn. Het was toen 01:00 uur en we moesten nog acht kilometer lopen. Als ik afhaakte, was alles voor niks geweest. Ik ben aan de rugzak van mijn buddy gaan hangen, hij heeft me die hele acht kilometer meegesleept. De knop om en door. Pijn zit tussen je oren."
'Tijdens mijn opleiding lag opa op het randje van de dood'
Opa, grote voorbeeld
Om 02:00 uur 's nachts haalde Rigilio strompelend de eindstreep. Het luchtmobiele brigade credo 'doorgaan waar anderen stoppen' heeft Rigilio meer dan waar gemaakt. Zijn familie, die hem door dik en dun gesteund heeft, staan hem op te wachten maar de eerste die hij in zijn armen sluit, is zijn opa."Mijn opa heeft me erdoorheen getrokken," vertelt Rigilio. "Tijdens mijn opleiding heeft hij op het randje gelegen van de dood, maar is blijven leven om mij de eindstreep te zien halen." Trotser kon Rigilio zijn opa niet maken. Als de twee mannen elkaar omhelzen, fluistert de oud-veteraan zijn kleinzoon in het oor: "Nu kan ik rustig doodgaan."
Hoe Rigilio al op zes jarige leeftijd wist dat hij militair wilde worden en niet geschapen was voor de diabolo-act in het circus Bongo van zijn ouders? "Mijn opa vertelde me vroeger de spannendste verhalen over wat hij had meegemaakt in het leger. Dat wilde ik ook. Pas toen ik met mijn opleiding bezig was, kwam ik erachter dat mijn opa schoenmaker was bij defensie. Hij was dus iets minder stoer dan ik dacht dat ie was," lacht Rigilio.
Mentale oerkracht
Rigilio had meer in zijn mars dan schoenmaker worden. Hij haalde de rode baret, om zich te onderscheiden. "We worden ook wel de Stooters genoemd, omdat we vechten aan de frontlinie. We worden gedropt met een helikopter en verplaatsen ons dan over land." Wat Rigilio trekt aan de harde wereld van de rode baretten, is de kameraadschap. "We leren op elkaar te bouwen, dat schept een sterke band. Als de zwakste schakel uitvalt, is iemand anders de zwakste dus we helpen elkaar. Mijn buddy die me meesleepte tijdens de eindmars heeft nu een schouderblessure, dat doe je voor elkaar." Niet alleen fysiek zijn de jongens de afgelopen maanden afgemat, mentaal zijn ze ook op de proef gesteld. "Als iemand van de groep bijvoorbeeld een te grote mond had, werden we om 04:00 uur 's nachts wakker getrapt en moesten we motivatieputjes scheppen, van één bij één meter, weer dichtgooien en open graven, net zolang totdat iedereen de tijdslimiet haalde. Best lastig om je emoties dan in toom te houden."
Rigilio begint over twee weken aan zijn functieopleiding, daar leert hij een machinegun bedienen. Hij heeft dit wapen toebedeeld gekregen om zijn felle karakter en evenzo felle sprint. Komende zomer staat er een training in Texas op het programma. Daar waar een Afghaanse stad is nagebouwd met geur en al, worden de jongens klaargestoomd om huizen te zuiveren en burgers in veiligheid te brengen zoals in hun toekomstige werkgebied. Rigilio kan niet wachten.