Column Jantien Klein Ikink - Het leven dat is een groot feest
Toen ik op woensdagmiddag op het vliegtuig stapte naar Rome, had ik het idee dat ik daar een paar weken zou blijven om heel veel te eten, lekker te werken en vooral niet te drinken en feesten. Want dat had ik afgelopen zomer wel genoeg gedaan. Eenmaal aangekomen in Rome veranderde de situatie snel en had ik een aantal redenen om op vrijdag m'n boeltje alweer te pakken. Maar waar naartoe? Ik wist dat er een aantal nomad-vrienden in de Provence zat en besloot dat dit de plek moest zijn waar ik veel zou eten en werken. Ik maakte het plan in de ochtend en in de middag zat ik al in het vliegtuig, superenthousiast over Frankrijk waar ik nog nooit was geweest (ik weet het!!).
Zaterdagavond zat ik gezellig te eten met m'n nieuwe co-living vrienden in onze prachtige villa op het Franse platteland. We waren de baguette vergeten in de auto, dus liep ik samen met een vriend naar buiten om het te pakken. We hoorden live muziek ergens verderop. Het klonk als een leuk feestje dus binnen een minuut waren we de baguette opnieuw vergeten en besloten we met z'n vijven de auto te pakken en op de muziek af te gaan. Crossend over de slingerende Franse landwegen met frisse lucht die door de raampjes kwam en harde muziek uit de speakers, kon ik niet stoppen met lachen. Potverdomme, zat ik gisteren nog in Rome en nu was ik alweer het 'nachtleven' in de Provence aan het ontdekken met vier mensen van wie ik er drie tot gisteren nog niet kende.
Ik heb geen idee hoe we uiteindelijk het feestje hebben gevonden, maar het lukte. We liepen een schitterend gedecoreerde tuin binnen vol met prachtige lichtjes, dansende mensen, een tafel vol met heerlijk eten en een aantal honden dat door de menigte liep. Hemel op aarde. Al snel kwamen we erachter dat we op de verjaardag van een 70-jarige dame waren beland. We wensten haar een bon anniversaire en de familie gaf ons wat te drinken. Ik had al besloten niet te drinken (geweldig idee in Frankrijk), dus daar stond ik met een glaasje water terwijl de flessen wijn de ronde gingen.
De band begon met spelen en de jarige dame vroeg of m'n vriendin en ik een liedje voor haar wilden zingen. Gezien we met lege handen waren gekomen, vonden we het wel zo fatsoenlijk dat gewoon te doen, al ging het onder enige protest (degenen die me ooit hebben horen zingen snappen waarom). Dus daar stond ik ineens, op een verjaardag van een onbekende vrouw in de Provence, Killing me softly te zingen terwijl haar familie en vrienden applaudisseren en het spektakel filmden.
We bleven op het feest totdat de laatste man de fles wijn waar die uit dronk niet meer vast kon houden. Op de terugweg over dezelfde landweggetjes, met dezelfde lieve mensen (alleen nu dronken), vroeg ik mezelf af; waarom eindig ik toch altijd op een feestje, zelfs als dat helemaal niet mijn intentie is? Het mag klinken als een groot cliché, maar ik denk dat zelfs als alles anders gaat dan gepland, ik van iedere situatie een (non-alcoholisch) feestje kan maken, want het leven dat is een groot feest, tatadatatata.