Bullshitbaantje
Ik zag onlangs een documentaire over bullshit-banen. Een Amerikaanse antropoloog heeft dat woord erin gegooid een paar jaar geleden. Ongeveer een vijfde deel van de werkenden in 'onze wereld' (Oost Gelre en de rest) heeft het idee dat het werk doet dat zeer misbaar is. Werk dat net zo goed niet gedaan zou kunnen worden. Het enige waar het goed voor is, is dat het weer andere bullshit-banen oplevert. Maar of dat nou zo'n probleem is? Je bent van de straat of het plein af. Je doet sociale contacten op. Je doet er misschien wel de liefde van je leven op, of in elk geval de liefde van een deel van je leven. Het blijkt vooral bij grote organisaties voor te komen. En dan niet alleen bij de (semi-)overheid, maar ook - of vooral - bij grote commerciële bedrijven.
Het is natuurlijk maar een case, maar ik heb jarenlang bij een grote Amerikaanse multinational gewerkt, en daar werd inderdaad ook heel wat gebullshitwerkt. Niet door mij natuurlijk (en als dat wel zo zou zijn, zou ik het niet zeggen). Maar wij mensen met een niet-bullshit-baan werden behoorlijk lastiggevallen door mensen met wel een bullshit-baan. Het kwam er bijna op neer dat je als fulltimer ongeveer de helft van je dag je werk deed (exclusief koffie drinken, naar de wc gaan, roddelen, over voetbal praten) en de andere helft moest rapporteren wat je gedaan had én wat je van plan was te gaan doen (toegegeven, ook van deze helft kon je tijd aftrekken voor thee, wc etc.). Een aantal jaren geleden kwam er weer een reorganisatieronde aan. Reorganisatie als eufemisme voor: kosten drukken door mensen te ontslaan. En die reorganisatie werd grotendeels voorbereid door mensen die bereid waren het mes erin te zetten, de zaag als het moest (behalve in hun eigen stoelpoten natuurlijk). Ik had het geluk of de pech dat ik door die zogenaamde afspiegelingsregeling aan de beurt was om met een zakje geld (netto veel lichter dan bruto) de wijde wereld weer in te trekken. Ik was in de groep van mensen met mijn functie in mijn leeftijdsgroep degene met het kortste dienstverband. Ik was eigenlijk blij dat ik eruit kon. Want uit mezelf had ik het waarschijnlijk niet gedaan, daarvoor was het toch allemaal niet erg genoeg daar. Vanwege die sociale contacten enzo die ik net noemde.
En zonder mijn huidige werkgever/opdrachtgever naar de mond en mijzelf naar de portemonnee te praten: ik werk nu met mensen die geen bullshit-banen hebben. Gewoon iets schrijven om mensen te informeren en/of te amuseren. Dat laatste in de brede zin des woords: ergeren is ook een vorm van amuseren.
Ik droom nog weleens dat ik weer lastig wordt gevallen door iemand met een workflow of een update van een BHV-procedure. Dan schrijf ik het als ik wakker ben maar weer gauw van me af in een stukje.