Jan Heutinck (85) oudste crewlid Zwarte Cross
'Ik bun altied good in orde'
Door Henri Walterbos
ZIEUWENT/LICHTENVOORDE - In november viert Jan Heutinck zijn 25-jarig dienstverband als chauffeur en 'manusje van alles' bij 'Bakker Jos' Knippenborg in zijn woonplaats Zieuwent. Normaliter al een fraai jubileum, maar helemaal als je eerste werkdag er op 60-jarige leeftijd was, en je op 85-jarige leeftijd nog altijd in dienst bent. En dan ook nog eens geen plannen hebt om te stoppen. Jan lacht. "Ik veul mien helemoal neet old. Ik maak ok kippenhökke en knienehökke bij hoes. Zeg ik laatst tegen miene vrouwe dat d'r een old mense was um een hok te kopen. Zeg miene vrouwe; 'zee was nog een stuk jonger as ie." Jan glimt en straalt, is een brok vitaliteit en vrolijkheid, praat honderduit, is helemaal in zijn element en trots dat hij vrijdagavond in het zonnetje werd gezet als oudste crewlid van de Zwarte Cross.
Vijf keer per dag naar Zwarte Cross
Voor 'Bakker Jos' heeft hij zijn vaste afleveradressen in Bredevoort, Eibergen, Ulft, Lichtenvoorde, Zieuwent en Streekziekenhuis Koning Beatrix in Winterswijk. Tijdens de Zwarte Cross rijdt Jan vijf keer per dag heen en weer naar het terrein van de Zwarte Cross om cateraar De Timp, eveneens uit Zieuwent, van verse broodjes te voorzien. Al jarenlang. "Ik heb Ronnie Degen verteld van 'ome Jan', dat hij het oudste crewlid is op de Zwarte Cross, en of dat misschien een leuk idee is om hem het eerste biertje te laten tappen dit jaar. Dat gebeurt altijd vrijdags, een week voorafgaande aan de Zwarte Cross, in de crewbar. Dat is ieder jaar een moment om te vieren, dus gebeurt dat altijd door een speciaal iemand. Dit jaar 'ome Jan' dus. Met een smoesje hebben we hem naar het terrein gelokt," vertelt 'neefje' Etienne Heutinck (47), namens De Klok Drankenhandel Groenlo, dochter van Grolsch, als planner met collega's werkzaam op het terrein en verantwoordelijk voor de tapinstallaties en biertoevoer gedurende de 'feestweek'.
Rijdende winkel
Voordat Jan aan de slag ging bij Bakker Jos was hij 47 jaar kruidenier en had hij een rijdende winkel. "Bi-j mien afscheid he'k zesentwintig slöttels in eleverd. Ok portemonnees mog ik zelf geld oethalen. Wat een vertrouwen. Koffie stond binnen klaor met ne beschuute. Ik zetten de melk en vla zelf in de koelkaste. Dat was zo mooi. In oktober stopten ik d'r met en in november begon ik al bi-j Jos. Dat kwam toevallig deur de verkoop van een knienenhok."
Nietsvermoedend
Jan reed vrijdagavond nietsvermoedend naar het terrein in zijn busje van Bakker Jos, liet zijn crewbandje zien, en meldde zich in de crewbar. "Ik dacht wal wat veur bezunders zol dat dan weer wèhn? Misschien wal iets met de planning of zo. En vandage zol d'r ene veur een knienenhok kommen, moar dat bun ie dus. Dat is ne tegenvaller. No verkoop ik gin hok. Prachtig edoane. Iederene wist 't, de kindere, kleinkindere, en miene vrouwe. Ik wist nargens van. 't Is net Bananesplit," lacht Jan uw verslaggever en Etienne uitbundig toe, en dat terwijl hij al vanaf 3.30 uur op is. "Iederen morgen as ik rieden mot veur Jos, dree veer keer in de wekke. He'k niks gin meuite met. Ik hoof gar gin wekker te zetten, bun altied al veurtied wakker. Ik veul mie gewoon ne jongen kearl. Dat heurt d'r gewoon bi-j. Ik ken helemoal gin meuïgheid. Ik wark dan tot een uur of tiene, elf. Ik bun gewoon dol op warken. Ongelukkig is dat toch," excuseert Jan zich bijna. "A'k thuus bunne, dan timmer ik hökke. Ik bun altied good in orde." "Is ok better, want as hee zit dan wordt hee vervelend," lacht echtgenote Annie. Pensioen heeft hij niet. "Dat bouwden ie vrogger nooit op. Wi-j hebt wieters alleen AOW." Vrijwilligers werk doet hij niet. "Doar he'k gin tied veur."
'Mooi wark'
Ieder jaar draagt Jan zijn crewbandje voor toegang tot het terrein tot en met maandag. "Dan haal ik de leuge kisten op, tot dat ze mien ne kere dinsdag belden dat d'r nog kisten op het terrein stonden, onder een zeil. Kwam ik het terrein neet op, mos ik eerst weer een bandje regelen." Wederom lachend en begrip tonend voor de strenge controle aan de ingang. ''t Is doar gruuwlijk good eregeld allemoal." Donderdag heeft hij zijn eerste ritje naar de Schans. "Um tien uur mo'k d'r wèhn, moandagmorgen 't laatste, dan alleen brood, veur uutsmieters. Noar de Zwarte Cross hen goan da's prachtig mooi wark. Ik wet precies op welke plaatsen ik zovölle breudjes af mot leveren. Ik pak 't zelf allemoale oet. Dee rieplaten op het terrein ken ik oet de kop inmiddels, 'klak,klak, klak'," imiteert hij het geluid lachend. "Moar, dat was neet altied zo. De eerste kere op de Schanse zat ik vaste in de modder. Ne boer met ne trekker hef mien los motten trekken. 't Is no allemoale good eregeld." Een genot Jan te horen en zien praten. Aan een stuk.
Mooi leaven
Een sieraad voor de maatschappij, en dat alles terwijl hij tussen neus en lippen door nog vertelt kanker te hebben. "Ik heb NETkanker (neuro-endocriene tumoren, red.). Een heel traject deurlopen, en dat terwijl ik nooit zeek was. Ik krieg no iedere moand ne spuite met groeihormomen. Ik zeg 'Dat is te late'", lacht Jan, klein van stuk. "Wat d'r in zit wet ik neet, 't is een betjen troebel moar inderdoad, ik bun better eworden. 't Gezwel is kleiner eworden en ik terwijl ik best wal verslagen was. Ik dacht; 't Is gebeurd. Het woord kanker is een heel naar woord. De dokter zei op 't laatst 'je moet gewoon weer aan het werk.' Eén keer per joar mot ik noar het Erasmus in Rotterdam. Ik doo weer van alles. Veurig jaor kump miene vrouwe ne kere thuus. Stond ik boaven op dak, want d'r lag ne dakpanne scheef. Ach ik denk; ik kroep d'r wal effen op met ne lange lere. Moar dat mag ik neet meer doon van miene vrouwe. 't Is bedreufd da'j 't hebt. Ik bun better. Hoe kan't?," is Jan dankbaar. "Warken is 't beste medicien. Ik heb een gruuwlijk mooi leaven. Ik heb nog zovölle plannen. Ik wil nog 100 worden."
