Nieuwe jasjes
Het was de avond dat ik samen met correspondente Barbara Pavinati verslag ging doen van 'Alleen de wind weet…', het openluchtspel in Harreveld ter ere van 200 jaar molen Hermien. Barbara had in de aanloop naar de uitvoering al diverse artikelen over dit bijzondere toneelspel geschreven en was door de organisatie uitgenodigd om verslag te doen van de uitvoering. We besloten er een co-productie van te maken; zij het verslag, ik de foto's en samen een leuke avond.
In diezelfde week hadden we nieuwe promotiejasjes gekregen. Het was een zonovergoten dag geweest maar tegen de avond aan begon de temperatuur toch al behoorlijk te dalen. Desondanks stond Barbara erop het jasje te dragen. Trots paradeerde ze rond in het stijlvolle softshelljack, met de titels Elna en Groenlose Gids prominent op haar rug.
Zoals het een goede verslaggever betaamt, namen we plaats achterin het publiek. In het geval van het openluchtspel betekende dat hoog bovenop de tribune. Het jasje van Barbara had al direct effect; 'Kiek, de Elna is er ook', klonk het bij het passeren van de rijen.
De bezoekers, ingepakt in dikke jassen met sjaals, sommigen met een dekentje over de benen, genoten van een prachtig toneelspel bij de molen Hermien. De handgemaakte decorstukken, de breekbare muziek en het spel der elementen, er was inmiddels een stevig windje opgestoken, maakten het hele gebeuren tot een mystieke, bijna surrealistische ervaring.
Voor Barbara in haar dunne jasje, als windvanger hoog op de open tribune gezeten, een ware beproeving. Maar ondanks alle lichamelijke ongemak toonde ze zich een ware professional en pende gedurende het stuk haar bevindingen neer. Zonder blikken of blozen interviewde ze ook nog even wat bezoekers.
Klokslag 11 uur leverde ik een totaal verkleumde Barbara thuis af. Het gebruikelijke naborrelen hebben we deze keer maar even overgeslagen. Nadat een hete douche en hartverwarmend glaasje port Barbara weer een beetje had opgewarmd, schreef ze ondanks alles een mooi sfeerverslag.
