Weken tussen hoop en vrees voor gezin van Annie Schurink
'Ik dacht: 'als we vannacht nog een keer telefoon krijgen dan is het gebeurd'
Door Henri Walterbos
ZWOLLE - 'Welkom thuis Annie'. Het bord op de oprit herinnert aan de thuiskomst van Annie Schurink (70), zaterdag 18 april, na een verblijf vanaf 25 maart op de Intensive Care en corona-afdeling in het Streekziekenhuis Koningin Beatrix (SKB) in Winterswijk. In de woonkamer is een wand behangen met liefst 110 wenskaarten en er staan tal van bossen bloemen in de kamer. "Dat is de tweede serie bloemen al", wijst echtgenoot Gerard naar de ruikertjes, zichtbaar onder de indruk. "Dat steunt oe wal. Ik wist neet dat ik zovölle fans had", lacht Annie, nadat ze uw verslaggever even daarvoor heeft aangegeven gerust te kunnen gaan zitten. "Ik bun coronavri-j," vertelt het vrouwelijke hoofd van het gezin dat naast echtgenoot Gerard bestaat uit de inmiddels uitgevlogen dochter Martine en zoon Rob.
Steun
Het gezin kan rekenen op veel steun uit de hechte buurtschap, familie en vrienden, waarbij laatstgenoemden in een groepsapp op de hoogte worden gehouden van de ontwikkelingen van het ziektebeeld en latere herstel van Annie. De 42 apps beginnen bijna allemaal met 'We hebben net weer contact gehad met het ziekenhuis'. De serie leest als het scenario van een spannende, tranentrekkende film, waarin je in chronologische volgorde wordt meegenomen in een leven tussen hoop en vrees, met uiteindelijk een 'happy end'. Diepe zucht. Een meeslepende 'film' waarbij je als 'kijker' de hoofdrolspelers gaandeweg de film wel naar dat happy end toe wilt schreeuwen. Het is in de apps voelbaar dat er in het SKB een enorme strijd is gevoerd om haar leven te redden, haar beter te maken en er aan de rand van ziekenhuisbedden wereldprestaties geleverd worden. "Ik ben blij dat ik nog leef. Ik weet er zelf weinig meer van", vat Annie haar verblijf schouderophalend samen.
'De arts was voorzichtig positief. Annie heeft toch de laatste dagen paar stapjes vooruit gezet. Alleen blijven ze voorzichtig. Het is een raar virus.'
Het zijn de strohalmen waar de familie zich gedurende haar ziekenhuisopname aan vastklampt. Meer hebben ze ook niet, naast het branden van kaarsjes.
Skivakantie
Over hoe de vrouw des huizes het moordlustige virus heeft opgelopen zijn twijfels binnen het gezin. Op zondag 8 maart vertrekken vader, dochter, vriend Wouter en nicht Nienke naar Oostenrijk voor de jaarlijkse skivakantie. Zonder Annie, die liever in Zwolle vertoeft. "Ik bun neet zo'n vakantiemens."
Het Zwolse gezelschap verblijft in het achteraf discutabele skigebied rond Ischgl, het ski-oord waarvan beweerd wordt dat het tegen beter weten in open is gehouden, terwijl het virus er al huishield, zonder hier maatregelen tegen te treffen. "We zijn er een paar keer wezen skiën, daar ook in de bars geweest tijdens après-ski", vertelt Martine. Wel viel hen iets op in een après-ski bar. "Er gingen, nadat wij er geweest waren, al verhalen dat een barman van die bar besmet was en waarschijnlijk anderen besmet had. Toen wij daar voor de tweede keer waren vonden we het al vreemd dat daar personeel van een andere skibar achter de bar stond in shirts van hun eigenlijke bar. Een dag later was de bar dicht. In Nederland was het toen nog niet zo'n hot item, was je er niet zo mee bezig. In Italië al wel. Wij zijn gewoon wezen skiën, hebben er verder niet bij stil gestaan, niet gedacht om naar huis te gaan, voelden ons lekker."
'Wij zijn
gewoon wezen
skiën, hebben
er verder niet
bij stil gestaan'
De planning was donderdagavond 12 maart terug te keren naar Nederland. "Toen was al bekend dat daar zaterdag alles dicht zou gaan. Het werd duidelijk dat het virus daar echt was uitgebroken. We dachten direct 'het wordt tijd om naar huis toe te gaan'.
Thuisgekomen bleek Annie al een paar dagen niet lekker in orde. "Zelf hadden we helemaal geen klachten, op een kuchje bij pa na, maar dat heeft hij wel vaker. Ik werd later neusverkouden, maar ook dat heb ik wel vaker. Wel waren we alle vier hartstikke moe, Wouter en pa hadden spierpijn. De vraag is of moeder het van ons heeft opgelopen. Daar kom je ook niet achter want wij zijn niet getest. Of ze al besmet was of dat ze het tijdens haar griep toch van ons opgelopen heeft, we zullen het nooit weten. We denken zelf dat we het wel gehad hebben."
Steeds zieker
Annie werd ondertussen steeds zieker, lag op een gegeven moment vooral in bed. "Het begon met een beetje hoofdpijn. Ik was gewoon niet fit. Net of je grieperig bent. Later kreeg ik er buikgriep bij. Dat is helemaal verschrikkelijk", maakt Annie al hoofdschuddend een wegwerpgebaar. "Die symptomen waren in het begin van de coronacrisis niet opgenomen in het rijtje symptomen van het virus. Naarmate het ziektebeeld helderder werd bleek het ineens wel één van de symptomen", weet Martine, zelf werkzaam bij een huisartspraktijk in Borculo en dus goed op de hoogte. "Maar ik had geen koorts, was niet benauwd", vult Annie aan. "Daarom werd ik ook niet opgenomen. Het contact met de huisarts verliep via de telefoon." Na tien dagen op bed te hebben gelegen werd Annie maar niet beter. "Ze was toen erg verzwakt, hebben we de huisarts weer gebeld. De richtlijn was toen nog steeds benauwdheid, koorts, hoesten. Later pas kwamen diarree, hoofdpijn, moeheid daarbij. Men leerde toen de ziekte net een beetje kennen."
Toen Martine steeds meer verontruste berichten van achteruitgang kreeg op haar werk namen de zorgen toe. "Toen ik bericht kreeg dat mama niet eens meer rechtop kon zitten, al liggend dronk, er water langs haar mond liep. Dat is niets voor mama. Ze is zo'n pietje precies. Ik vertrouwde het niet, had er een slecht gevoel bij. Toen pa me belde 's avonds 25 maart en vertelde dat ma hem voor iemand anders aan had gezien, toen hij haar had geholpen met douchen, ben ik er naar toe gegaan en hebben we de huisartsenpost gebeld, daarbij verteld dat wij in Oostenrijk waren geweest. Ik had Wouter al gezegd dat ik mogelijk daarna wel veertien dagen in quarantaine zou moeten, had mijn spullen al meegenomen, maar dat kon me niets schelen. Voordat ik er was belde pa al op dat de huisartsenpost was geweest en ze naar het ziekenhuis toe moest, de ambulance zou komen om haar op te halen."
Lees verder op pagina 15
