Op bijna 91-jarige leeftijd in de rol van mantelzorger
Frans Pillen uit Lichtenvoorde was 60 jaar ambulant kelner
Door Theo Huijskes
LICHTENVOORDE - Velen zullen het niet weten, laat staan beseffen. Maar Nederland telt in totaal circa vier miljoen hulpverleners, die in meer of mindere mate mantelzorg verlenen. Ondanks dat er in dit land verschillende vormen van mantelzorg zijn te onderscheiden, bestaat de algemene regel in deze uit het bieden van persoonlijke dienst- en zorgverlening op maat aan onder andere de doelgroep senioren. Die hulp kan worden geboden door bijvoorbeeld personen uit de directe (familie-)omgeving van de betreffende senioren dan wel door ten dienste van bepaalde zorginstellingen staande vrijwilligers. Een familie waar de mantelzorg hoog in het vaandel staat, is de familie Frans en Doortje Pillen-Bleumink in Lichtenvoorde.
Ik mis haar op ieder moment van de dag
Op bezoek gaan bij deze familie, betekent het hebben van een geanimeerd gesprek met 'gezinshoofd' Frans Pillen, die in zijn woning aan de Broekboomstraat in Lichtenvoorde wordt bijgestaan door zoon Jurgen Pillen.
“Ik ben geboren op 4 oktober 1929 (Werelddierendag) aan de Zieuwentseweg in destijds café-kruidenierswinkel ’t Zwaantje. Ik hoop derhalve in oktober aanstaande de leeftijd van 91 jaar te bereiken”, aldus Frans, die de verjaardag dan zal moeten vieren zonder ‘zijn’ Doortje (86) in de directe nabijheid. Zij, geboren in het gezin Bleumink (van de Pelle) in Avest bij Beltrum, is reeds enkele jaren geleden in verband met een toenemende vorm van dementie opgenomen in verpleeghuis Antoniushove in Lichtenvoorde. “Een hard gelag, want ik mis haar hier - waar wij samen nog circa zes jaar hebben gewoond - op ieder moment van de dag. Ondanks dat haar geestelijke gesteldheid steeds verder achteruitgaat, bezoek ik haar nog drie keer in de week om haar zoveel mogelijk bij te staan.”
Van een eenzaam bestaan is in het geval van Frans gelukkig geen sprake. Het mantelzorgteam binnen de familie bestaat in de eerste plaats uit dochter Jeanette, die alles met betrekking tot de zorg ten behoeve van haar vader voor haar rekening neemt. Daarnaast is het zoon Jurgen, die zich over het praktische gedeelte ontfermt en is dochter Waltera, wonende in Zeddam, belast met alle financiële en administratieve aangelegenheden. Zoon Raymund, de enige buiten de Achterhoek en dat in Leiden woonachtige telg van het gezin, probeert op afstand zoveel mogelijk van betekenis te zijn.
Een hecht gezin is de basis voor de juiste mantelzorg
Dat het zijn van een hecht gezin ook de basis is voor goed georganiseerde, liefdevolle mantelzorg, wordt bewezen op het moment dat Frans Pillen een prachtige familiefoto laat zien van een vakantie in Griekenland. “Samen met Doortje en onze vier kinderen - in dit geval zonder aanhang en kleinkinderen - heb ik toen een fantastische buitenlandse vakantiereis gemaakt, waarbij nog eens tot uiting kwam hoe diep het familiegevoel bij ons zessen zit.” Vervolgens wordt uw verslaggever een prachtig fotoboek getoond - hoe kan het anders dan met een dergelijke fotovakman als Jurgen binnen de familie -, gemaakt naar aanleiding van de 90ste verjaardag van Frans. “Ze hadden mij vooraf niets verklapt. Ik werd ’s middags voor een, zoals achteraf bleek, meer dan geslaagd feestje, naar een daarvoor mooie locatie gebracht, waar al mijn kinderen, kleinkinderen, familieleden, vrienden en bekenden van de partij waren voor een uniek verjaardagspartijtje. Om nooit meer te vergeten. Dit ondanks de meer dan verdrietige omstandigheid dat mijn eigen Doortje, waarmee ik al meer dan zestig jaar getrouwd ben, er niet bij aanwezig kon zijn.”
Ambulant kelner: niet alleen mijn werk, maar ook mijn hobby
Een boek zou Frans Pillen kunnen schrijven over zijn zestigjarige periode als ambulant kelner. “Thuis - Pillen ’t Zwaantje - geboren in een gezin met negen kinderen, waarvan ik niet alleen de op één na jongste ben, maar ook nog eens de enige nog in leven zijnde, is dat mij met de paplepel ingegeven. Vanuit onze drie woonplaatsen na ons huwelijk (Eibergen, Groenlo en Lichtenvoorde), heb ik in de gehele regio dit door mij altijd omarmde beroep uitgeoefend. Dat van Kronenhuis in Winterswijk tot Eijsink in Haaksbergen, van Het Witte Paard in Zieuwent tot Assinkbos bij Neede, van Meijer in Groenlo tot Erve Kots in Lievelde en ga zo maar door. Een en ander niet alleen bij kermissen, bruiloften en partijen, maar ook bij galadiners, recepties en andere plechtige aangelegenheden. Het tunnelsyndroom aan mijn duim, waarop tientallen jaren het dienblad rustte, noopte mij om te stoppen met dat prachtige werk. Het eind van een tijdperk waarbinnen ik de gekste, maar ook de meest mooie dingen heb meegemaakt. Maar aan alles komt een eind. Zo ook aan het uitoefenen van de biljartsport als mijn hobby. Maar ik probeer mij nu zoveel mogelijk te vermaken met tv kijken, lezen en puzzels oplossen en met name met het genieten van mijn kinderen en kleinkinderen”, aldus Frans, die zijn ogen vervolgens laat vallen op een fraaie, in zijn woonkamer opgehangen foto van zijn negen kleinkinderen.