Huiskamer van Mariënvelde sluit na bijna 57 jaar
Vervolg van de voorpagina
De cafédeur zwaait diverse keren open deze middag door mensen die twee dagen voor de start van de Tour de France binnenkomen om nog snel een deelnameformulier voor de Tour de Mariënvelde te scoren. Een enkeling komt voor meer. “Doo mien ok moar ne halve liter d’r bi-j,” klinkt het. Als het heerschap achter zijn beugelfles zit, Tonnie inmiddels aanstalten maakt om huiswaarts te gaan, schuift echtgenote Rieky aan, wordt direct al naar oude foto’s aan de wand gewezen, komen levende herinneringen die erbij horen voorbij. Kortom, het grote loslaten is begonnen.
Stroomversnelling
“Het ging ineens heel erg snel,” kijkt Henny terug op het proces van de verkoop. “Het heeft vijf jaar te koop gestaan. Het is al eens een keer rond geweest, wilde de koper op deze plek zes appartementen bouwen. Was er al toestemming van de gemeente en al, trok de koper het plan terug omdat hij het niet rendabel genoeg achtte.” Juni dit jaar kwam de verkoop ineens in een stroomversnelling en zal de bel van ‘de laatste ronde’ in het oudste café van Mariënvelde op 30 september klinken. Wat er precies op de plek van het horecabedrijf zal verrijzen is beiden niet bekend. “Het zijn een investeerder en een aannemer die niet van hier komen waaraan we het verkocht hebben. Binnen drie dagen was het in orde,” vertelt Henny. “We krijgen wel een eerste optie op een woning op deze plek, omdat we hier graag willen blijven wonen. We hebben onze drie kinderen en onze zeven kleinkinderen hier in Mariënvelde wonen. Tot januari zitten we nog wel hier, betalen we huur, maar je kunt niets meer doen.”
Bijna 100 jaar oud
Al vroeg kwam Henny met zijn vrouw op de zaak die in 1924 zijn deuren opende. “Mijn vader overleed toen hij 60 was. Noodgedwongen kwam ik er op 18-jarige leeftijd al op, al wist ik dat mijn vader ziek was en het er een keer aan zat te komen.” Jarenlang runden beiden er ook nog een kruidenierswinkel bij. “Alle cafés hadden er wel iets bij. Een café alleen was niet rendabel. Dan haalden we de boekjes op en maakten het in orde. Zondags na de kerk zaten de vrouwleu in de kökken en de kearls hier in ’t café en worden d’r veur de hele wekke af erekkend.” Rieky, geboren Huurneman uit Groenlo, ging volmondig met Henny het avontuur van de eigen zaak aan. “Ik had al ervaring opgedaan bij Meijer in Groenlo en ook nog bij Kruip in Lichtenvoorde, maar ik had vooral gewerkt bij een klein confectiebedrijfje in Groenlo en later bij Lee Cooper daar. Het was wel wennen een eigen zaak, maar we hebben er altijd plezier in gehad, anders hou je het ook geen 57 jaar vol, al maak je ook nare dingen mee.” “Cafébaas wèhn, dat is ne roeping, net as pastoor wèhn,” vindt Henny die het werk in zijn café en kruidenierszaak jarenlang combineerde met muziek maken. Een musicerende kroegbaas die zelf nooit alcohol heeft gedronken.Tot 1997 was zus Corry nog in dienst, tot zij een tia kreeg. “Ik maakte toen nog veel muziek en was 3, 4 partijen in de week weg. Op een gegeven moment heb ik de band gezegd dat ze een jaar de tijd kregen om een ander te zoeken. Het was niet meer te combineren. De cafetaria hebben we er ook nog 40 jaar bij gehad.”
Ruim 57 jaar waren beiden het gezicht van de huiskamer van Mariënvelde. “’t Is mooi ewest,” vindt Henny. “Wel erg jammer dat we geen afscheidsreceptie kunnen geven door corona. Ook op de laatste dag van de Tour kunnen we niets doen. Normaal gesproken is het dan altijd vol hier met een bekende wielrenner die de prijzen uitreikt. Wel logisch allemaal dat het niet kan,” is Henny begripvol over de maatregelen, “maar wel erg jammer dat dat net nu zo moet zijn.” Tegen 30 september zien ze niet op. “Van mi-j mag ’t morgen al wal 30 september wèhn,” is Henny stellig. “Zeker nu met dat coronagedoe,” draait hij er niet omheen. “Het zal best nog wel tegenvallen,” gaat zijn vrouw verder. “We hebben altijd met mensen gewerkt. Alles ‘boem’, in één keer weg,” al wisten ze dat het er een keer aan zat te komen. “We hebben er de laatste tien jaar niet veel meer aan gedaan, bewust niet. En dan komen er mensen die zeggen ‘goh, het is nog hetzelfde als toen.’ Die vinden dat mooi.”
Inboedel
Beiden zijn al enkele weken bezig de spullen in te pakken en op te ruimen. “Denk dat ’t nog wal tegenvalt wat d’r oet alle heuke kump,” schat Henny in. “Er staat nog een tafel uit de kerk in het café. Uit de biechtstoel. Pastoor Deeperink vroeg toentertijd of ik die kopen wilde. Voor het meeste spul staat nog een verkoop gepland.” Sommige zaken zijn al ‘verdeeld’ en toebedeeld. “De tap gaat naar de kelder in het huis van onze zoon, de gehele verzameling oude Grolsch-flessen is al toegezegd aan iemand die een klein cafeetje wil beginnen, het biljart en ouderwetse tafelkleedjes is al interesse voor en d’r is d’r al ene wee de veurdeure wil kopen. Den is hier zo vake noar binnen egoane,” lacht Henny. Bij de ingang een verkeerslicht. “Als het op groen staat dan kun je blijven, als de kleur oranje oplicht dan kun je er nog eentje bestellen. Rood betekent dat het afgelopen is.” De koelkast in het café kent zijn gelijke niet. Als de deur geopend wordt is er geen achterkant zichtbaar maar wordt de koelcel in gekeken. “Mooi makkelijk zo. Kö’j um vanaf de koelcel inpakken. Niks gin geslepte,” lacht Henny.
Toch gaat het aanstaande afscheid niet geheel zonder emoties. “Er was al iemand hier die er al tranen om liet,” maakte Rieky mee ‘Ik vind ‘t zo arg dat ik hier neet meer noar binnen kan goan.’ Dat maak je ook mee. Je maakte hier trouwens van alles mee, hoorde van alles. Mooie en lillekke dinge.”
Corona
Ook Henny en Rieky ervoeren het laatste half jaar als bizar. “Heel vreemd. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. We deden wel de afhaal van eten en verkoop van ijs met de cafetaria, maar daar maak je lang niet alles goed mee. Het moet geen jaar duren dan gaan er veel naar de knoppen,” is Henny niet positief gestemd over de toekomst van de horeca.