Café Restaurant Zaal Spilman sluit deuren na 115 jaar

9 maart 2021, 16:10

'Spilman was meer dan een café. Het was rouwen, trouwen, een spil in het dorp zelf'

Door Henri Walterbos

BELTRUM - Café Zaal Restaurant Zaal Spilman. Niet alleen een begrip in Beltrum maar ook tot ver in de regio, tot daarbuiten. Na 115 jaar sluit het horecabedrijf midden april definitief zijn deuren. Ondanks dat het doek valt voor de ‘huiskamer van Beltrum’ staan zakenpartners Els Bonenkamp en Eric Pol er positief in. “We hebben het beiden heel lang gedaan en altijd met ontzettend veel plezier. We sluiten het positief af,” begint Eric over het naderende einde. “Beltrum is maar een klein plaatsje. Er is voetbal, tennis, muziekvereniging, een cultuurhuis en er is nog een collega horecazaak meer. Er is al zoveel hier. Dat biertje kunnen ze in Beltrum gewoon blijven verkrijgen, maar Spilman was meer dan een café. Het was rouwen, trouwen, een spil in het dorp zelf. Vreugde en verdriet werden er gedeeld.”

Overname
November 2006 vierde het horecabedrijf nog groots en uitbundig zijn 100-jarig bestaan. Het was Eric die na enkele generaties Huinink het bedrijf in 1996 overnam van Johan en Stien Huinink. Eerst als huurder en vanaf 2000 als eigenaar. Vanuit Mariaparochie (nabij Almelo, HW) streek hij in Beltrum neer. “Ik had een horecaopleiding gedaan, had ervaring opgedaan in Twente en wilde als volgende stap voor mijzelf beginnen en een horecabedrijf in Twente overnemen. Dat waren echter hoofdzakelijk allemaal familiebedrijven daar. Veelal van vader op zoon. Toen ik in contact kwam met Grolsch gaven zei mij de tip eens een keer in Beltrum te gaan kijken. Het leek me direct wel wat. Ik zag met mijn ervaring wel mogelijkheden hier.” Tot 2011 zwaaide Eric de scepter als uitbater. “Els trad in 1997 in dienst en is er altijd blijven werken. Ook onder de toenmalige huurders. Met Els heb ik contact gehouden, we hebben altijd steun aan elkaar gehad. Januari 2013 hebben wij het stokje weer overgenomen toen Els het pand ging huren en de exploitatie overnam.” Els: “In mijn eentje, daar was het me te groot voor. Dat kun je niet alleen. Vandaar dat we het samen zijn gaan doen.”

Geen opvolging
“Ja, en dan wordt je beiden een dagje ouder. Horeca is zeer intensief,” gaat Eric verder. “Als je intensief horeca bedrijven wilt dan moet je op je 57ste, 58ste een keer zeggen ‘’t is mooi ewest.’ Want, dat hou je niet vol. Ook tijden veranderen. Bijna geen uitvaarten of grote feesten meer. Als je dan geen opvolger hebt dan moet je aanstalten maken om te verkopen. Dat speelde al voordat het coronatijdperk begon, maar als je iets te koop zet, dan ben je vaak 5, 6 jaar verder voordat je het kwijt bent. Om die reden hebben we het in de verkoop gedaan. In de zomer zou het twee jaar te koop staan. Het was niks geen must, we hoeven niks, we deden het goed. Dan maar kijken wat erop loskomt. En toen kwam de corona, en een koper,” vertelt Eric blij. “In mei hebben we de eerste gesprekken al gevoerd met de koper. In oktober en november de volgende gesprekken. In december ging de kogel door de kerk, was het rond en volgde de overdracht al. Ik vind verkoop prima. Ik zat er ook weer niet per se op te wachten dat er weer een horecaondernemer op kwam met huur.”

Els sloot een huurovereenkomst met de nieuwe eigenaar om haar werk voort te kunnen zetten tot en met 31 december 2021. “Els kon dan wel doorgaan, maar ja, je zit nog steeds in de coronatijd. Er zijn geen vooruitzichten. Zolang je niet open bent moet er geld bij. Normaal gesproken had ze de tijd gewoon vol gemaakt. Kun je nog lekker doordraaien om het ook nog af te kunnen sluiten. Corona voorkomt dat. Je moet dan keuzes maken. Die anderhalve meter zie ik nog lang niet verdwijnen. Je hebt wel een terras, een café, maar ook een zaal waar je geen feestjes in hebt.”

Nieuwe baan
En Els kreeg een baan aangeboden. Het bloed kruipt voor Els waar het niet gaan kan. “Die kans moest ik pakken. Over een half jaar krijg ik die kans misschien niet meer. Zodra de horeca weer opengaat ga ik starten, maar het blijft jammer. Ik had graag anders afgesloten, dat mensen nog langs konden komen, een feestje. Het is een zure appel, maar het is niet anders. Je moet accepteren dat het zo is. Het interieur gaat straks in de verkoop. En dan nog de grote opruimactie. D’r steet nog heel wat in hier.”

“Half april verwachten we de deuren te sluiten. Na Pasen gaan we dicht,” gaat Eric verder. “Met Pasen kunnen mensen gewoon nog salades en dergelijke bestellen. Opnieuw opstarten heeft geen zin meer. Je moet weer nieuwe voorraden aanleggen, en straks weer afschrijven zeker. We blijven ook wel afhaalmaaltijden doen tot dan. Dat gaat hartstikke goed maar daar kun je niet van leven. Je wilt er nog steeds graag zijn voor de mensen die daar graag gebruik van maken en je wilt je laten zien.”

Corona
Corona maakte de beslissing tot stoppen uiteindelijk niet moeilijk. “Ik verwacht niet meer echt open te gaan. De coronacijfers stijgen weer, het Vondelpark liep weer vol. Dan weet je het wel,” is Eric pessimistisch. “De steun van de overheid is nog geen druppel op een gloeiende plaat,” vertelt Els bitter. “Dat is niet te doen,” gaat Eric verder. “Ze kan nog wel doorgaan, maar je moet ook een keer een keuze maken.” “Wanneer mag je weer open, hoe lang moet je nog zo sappel’n. Red je het wel, red je het niet. Hoelang mag je openblijven?,” haalt Els de schouders op. “Je hebt geen doel meer. Je merkt wel dat mensen weer langzaamaan dingen willen plannen maar ze zijn toch vooral huiverig. Heel logisch. Dat zou ik ook hebben.”

“We hebben enorm veel af moeten zeggen,” kijkt Els op haar coronatijdperk terug. “Jonge bruidsparen, grote feesten, geen carnaval, geen survival, geen slipjacht, niks ging nog door. Dat is een enorm gemis. Geen voetbal. We zijn ook hoofdsponsor van Vios B. Op het terras hebben we het in de zomer nog wel goed gehad, maar 15 oktober moesten we weer dicht.” “Ik hoef er niet van te leven,” vertelt Eric. “Ik werk fulltime bij een bedrijf.” “Het gevoel is heel erg dubbel,” ervaart Els. “Je wilt heel graag verder. Corona gooit roet in het eten dat je niet verder kunt. Noodgedwongen moet je dicht.”

“We hebben hier absoluut hele mooie jaren gehad,” kijkt Els terug. “Hele leuke, gezellige jaren. Horeca blijft mooi. Mensen zijn 9 van de 10 keer gezellig.” “En het is ondanks corona, en dat klinkt misschien raar, toch wel stoppen op het hoogtepunt,” vinden Eric en Els. “We zijn al blij dat er een koper is. Nu kunnen we positief terugkijken.”

Gezelligheid missen
Aan wie het pand verkocht is hierover willen beiden niets kwijt. “Dat hebben we zo afgesproken. Voor hun is ook nog veel onzeker wat allemaal kan en wat men wil. En ze hebben er nog geen haast mee. Het pand is van hun. Wat zij er mee doen moeten ze zelf weten.”

Wat ze het meeste gaan missen? Els: “We missen al zolang wat, maar de gezelligheid met de jongeren, met iedereen.” Eric; “De adrenaline van presteren om een feest te doen slagen en het onder het volk zijn.” “We willen iedereen bedanken voor de mooie jaren en kijken er met plezier op terug,” vult Els aan en Eric “Juust,” reageert.