Antoon is d'r wéér!
Antoon met d'n bok, den wol 's ri-jen leren.
Toen had e nog gin peerd. Toen kon e 't ok neet leren.
Toen koch zin moo 'm nen ziegebok. Zetten Antoon d'r baoven op.
Ziegebok, Antoon d'r op. Is dat dan gin sjeune ri-je-ri-j?
Ooit was ik niks meer as 'n stuk of wat woorden, in dit versjen wat d'r ene wal 's zong op ne broedlachte of zo. Totdat zo'n dikke darteg joor terugge de olde Antoniushove hier in Lechtenvoorde dale ehaald was en d'r wat ni-js op die plaatse was neer-ezat. De mansleu van de Industriële Kring uut die dage wollen bi-j de feestelijke opening niet met läöge handen ankomm. Ze hebt toen de köppe bi-j mekare estokkene en kunstenaar Niek van Leest 'n echten Antoon op 'n bok van vleis en blood, nae, van brons, laoten maken, veur hier in 't park. Darteg joor he'k door veur de pronk ezettene met d'n pispot op de kop en 'n pannenkooksmes as sabel. Ok wal um 'n betjen de wach te hollen aover owleu, jong en old.
Maor twee joor terugge, wát 'n spul: begonnen ze 't gebouw veur miene neuze of te brekken. En ik wodden met sokkel en al in plastic epakt, óp 'n anhanger en dát op Grolle an, naor de gemeenteloze. Twee joor lange gin hand veur ogen könn zeen. Hoo höldt 'n mense dát vol, nae, hoo höldt 'n standbeeld dat vol! In Grolle; ok dát nog...
Tot ende augustus. Door ging 't noks an: ín de kettens, óp d'n anhanger en door veuren ze weer met mi-j, met ziegebok en sokkel en al, op Lechtenvoorde op an. 'n Paar uur d'rnao ston ik weer op miene vertrouwde olde plaatse. Toen ze 't plastic weer van mien bronzen kop trokken, wis ik niet wa'k zag! 'n Gloodni-j gebouw, nae, 'n paleis was 't, wat door veur miene neuze ston. Van emotie he'k gewoon 'n paar träöne laoten vallen, zó bli-j da'k wazze. Dissen Antoon is d'r wéér! En ik gao van ni-js weer 'n betjen aover owleu waken, aover jong en old. Ik heb d'r völle wille van um dit alles hier veur owleu neer te skrieven. Mien naamgenoot hier uut 't dorp hef mi-j de penne 'n betjen helpen vastehollen. A'j soms ne kere langs 't park komt, zwaai i-j dan effen? Mooi. Of-esprokkene! Ik zwaai niet terugge, want met 'n bronzen arm is dat niet te doon.
Antoon met d'n bok en Antoon met de penne uut Lechtenvoorde