Toen beviel het nog

Toen beviel het nog

Toen Rutte premier werd, beviel het nog wel. Nu hij de langst zittende premier ooit is, ging ik tellen hoeveel dagen ik al op deze wereld ben. Veel. Door dat uitrekenen kwamen mijn vroegste herinneringen terug. Ik zal nooit de dag van mijn geboorte vergeten, niet in een stal, maar gewoon in een huis in het huidige lezersgebied van Elna/Groenlose Gids.

Het was half vijf ’s morgens op een mooie zomerse zaterdag. Dat leek me een mooi moment om geboren te worden. Ik had het nog een paar dagen kunnen uitstellen zonder dat de bevalling ingeleid zou moeten worden, laat staan dat er een keizersnee nodig zou zijn. Maar de weersberichten waren somber over de dagen daarna, bovendien had ik embryonaal al een hekel aan zondag of maandag

Ik huilde direct na het eerste klapje, het zou de eerste tik zijn van een stuk of vijftien. Ruim gerekend, inclusief stompen, zouden het er zo’n vijfentwintig worden. Altijd verantwoord en zonder zichtbare, laat staan blijvende blauwe plekken.

Ik hoorde die morgen door het open klapraampje de vogels die ik jarenlang ’s morgens zou horen. Vanuit de grote tuin van mijn ouders en de grote beuk in de tuin van de achterburen. Van de vogels zou ik nooit de correcte namen leren, maar dezelfde geluiden zouden elk jaar terugkomen. Andere vogels misschien – hoe oud worden vogels? - maar toch dezelfde. Alleen die zwarte vogel met dat krassende geluid, die was toen nog nauwelijks te horen.

Rond negen uur ’s morgens smaakte me het eerste flesje prima. De borstvoedingslobby was nog in de prenatale fase. Bovendien, een echte man van een paar uur oud wil niet aan zijn moeder plakken.

De katholieke doop was nog dezelfde middag. Je kon tenslotte nooit weten, je kind zal maar doodgaan voordat het gedoopt is. Voordat Jezus de erfzonde van mij, kleine zondige slechterik, over heeft kunnen nemen. Je wilt je kind niet aan de verkeerde kant van de heg op het kerkhof moeten begraven.

De oude man in zijn kleed maakte met zijn duim een kruisje op mijn voorhoofd. Ik snapte er niks van en zag dat ook de verklede man uit Lichtenvoorde-Groenlo er niks van snapte. “In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest”, murmelde hij. Terwijl hij me aankeek en misschien wel dacht hoe leuk ik er over twaalf jaar uit zou zien.

Het klinkt raar, maar ik heb daar allemaal nog actieve herinneringen aan. Van toen het beviel.