De botterfabriek in Lechtenvoorde

De botterfabriek in Lechtenvoorde

Eerst ging je van je huis naar een instelling. In dezelfde plaats, maar wel in een andere straat. Weg van de plek met alle herinneringen.
Daarna moest je naar Ruurlo, een andere plaats, waar de zorg gespecialiseerder was.

Intussen werd je buitenwereld steeds groter en je binnenwereld steeds kleiner.
De laatste jaren verdwenen uit je hoofd en vroeger kwam steeds dichterbij.

Einstein wist het al, tijd is relatief.
En Alzheimer heeft dit een naam gegeven.
Die Duitsers toch.

De middagen spelen zich af aan een tafel waar iedereen wegdwaalt in zijn hoofd en elkaar tussendoor weer tegenkomt aan die tafel.
Je wilde wel een verlaat paaseitje bij de koffie, maar je zag niet dat er nog een papiertje omheen zat.

(Ik weet ook niet of zo’n paaseiverpakkinkje nu bij het oudpapier, het plastic afval of het restafval moet.)

Ze helpen je bij het lopen, maar het moet niet te goed gaan, want dan word je te mobiel. En dat is niet veilig. En de belasting van het zorgpersoneel is al zo groot.

Je mist veel, maar je beseft het steeds minder - gelukkig eigenlijk. Je mist veel mooie dingen, maar ook de dingen die je kunt missen als kiespijn.
Wat je nooit hebt, want als enige aan de tafel in de gezamenlijke huiskamer heb je al je eigen tanden nog.

Je krijgt niets mee van het holle geklets op tv en in de kranten (het internet komt er niet meer van). Het gewauwel van links en rechts, dat je goed zou kunnen horen, want je oren zijn nog prima, aan beide kanten..
Je weet niks van Gaza, van Oekraïne, van de kabinetsformatie en van Europapa. En ook niets van de discussie rond de N18.

Oost Gelre ken je niet. Maar wel de oude gemeentes.
Je vertelde vanuit het niets: ‘Mien va woonden in Grolle en hee warkten in Lechtenvoorde. Bi’j de botterfabriek.’
Dat weet je nog wel. Ik kan me die boterfabriek niet herinneren. Maar ik geloof je wel.