Geen tulpen

Ik ga zo op weg naar Vincent van Gogh, naar zijn museum. Ter voorbereiding nog even een nummer over hem geluisterd waarin gezongen werd dat ‘deze wereld nooit bedoeld was voor iemand die zo mooi was als jij’.
Daar zijn er meer van. Ik blijf maar bezig dat de wereld zeker ook bedoeld is voor iemand die zo mooi is als jij, al heb je het zelf niet door. In ieder geval is mijn wereld daarvoor bedoeld. En de wereld van nog wel meer mensen.

Helaas lijkt deze wereld weliswaar niet bedoeld maar het meest geschikt voor aartslelijke mensen. Voor Donald of Vladimir.
Ik ben nog niet eens in het museum en ik ben nu al weemoedig.

Misschien heb ik wat afleiding nodig. Het lijkt me best mooi om in het museum een klimaatgek met een spuitbus tegen de vlakte te slaan voordat hij of zij bij het schilderij is.
Of een antifa-idioot in de stationshal voor zijn of haar selectief verontwaardigde bek te slaan.
Zulke gedachten maken je wat minder weemoedig.
Ik zeg niet dat ik het van plan ben, dat zou dreigen zijn en dat zou de redactie nooit laten staan. Nee, ik fantaseer erover.

Beter is dat ik zulke figuren niet tegenkom. En alleen met Vincent ben. Nou ja, wij alleen met Vincent zijn.
Ik vind Vincent een beetje te vergelijken met Ian Curtis van Joy Division. Niet begrepen, niet begrijpen, te vroeg dood door eigen hand en daarna pas echt beroemd.
Liefde zal ons uit elkaar trekken, zong hij. Maar ik zal ervoor zorgen dat dat met ons niet gebeurt.
Luister wat ik zeg en snij je oor er niet af.

Na afloop eten in de hoofdstad. Wellicht in het Engels aangesproken. No problem. Maar ongevraagd servicekosten op de rekening?! Neuk je. Stop die fooi maar waar de zon nooit schijnt en de zonnebloemen nooit groeien.

In de hoop een enigszins impressionistische column te hebben geschreven, tot later.